Rouge et Noir a Badem Ciflik

Την ώρα που ξεχωρίζει την μια μέρα από την άλλη, όταν η πολιτεία κοιμάται σιωπηλή, ξύπνησα μια νύχτα χειμωνιάτικη αναπηδώντας, ωσάν να είχα ακούσει να προφέρεται δίπλα μου το όνομά μου.

Το δωμάτιό μου ήταν μισοσκότεινο, η σελήνη ντυμένη με μια εσθήτα αέρινη, σαν μια νεράιδα λευκή, τον ύπνο μου φύλαγε, και μου χαμογελούσε μέσα απ'τα τζαμωτά.

Μια περίπολος νυχτερινή περνούσε στο δρόμο, ένα σκυλί δίχως καταφύγιο ούρλιαζε πάνω στο έρημο σταυροδρόμι και ο γρύλος μέσα στο σπιτικό μου τραγουδούσε.

Σύντομα οι θόρυβοι αυτοί σταδιακά εξασθένισαν: η νυχτερινή περίπολος είχε απομακρυνθεί, μια πόρτα ανοίχτηκε στο φτωχό εγκαταλελειμμένο σκυλί και ο γρύλος, κουρασμένος να τραγουδά, είχε αποκοιμηθεί.

Κι εγώ, μόλις που από'να όνειρο είχα βγει, με τα μάτια θαμπωμένα ακόμα από τα θαύματα ενός κόσμου άλλου, όλα όσα με περιέβαλαν ήταν ένα δεύτερο όνειρο για μένα.

Ω! πόσο γλυκό είναι να ξυπνάς, στη μέση της νυχτιάς, όταν η σελήνη, που μυστηριωδώς γλιστρά μέχρι το προσκεφάλι σου, σε ξυπνά με ένα μελαγχολικό φιλί!

Photo: Irene Rmg