Rouge et Noir a Badem Ciflik

Σα λύκαινα που αφού επιδόθηκε σε άκαρπο κυνήγι
Τρίζοντας τα δόντια, παίρνοντας το στρατί αποχωρεί
Πορεύομαι, βλοσυρός, τον βαρύ μου πόνο φορτωμένος,
Με τον εαυτό μου μοναχός, με αδειανό το χέρι μου από χέρι
Ούτε μια γωνή που να μου λέγει: Αύριο πάλι.

Κι όμως μέσα στο στήθος μου παφλάζει το σφρίγος της ζωής
Γυναίκες! η δόλια μου καρδιά είναι ωστόσο τόσο τρυφερή,
Είμαι είκοσι χρονών, είμαι όμορφος, θα'πρεπε να είμαι ποθητός,
Θα έπρεπε τουλάχιστον ν'αρέσω, εγώ, ο εραστής ο τόσο ευγενικός
Όλες με απορρίψανε...Ολέθρια απομόνωση!

Αυτός ο ατέλειωτος παιδεμός με κατατρώει και με ξεσχίζει,
Ολάκερο με αφανίζει! Πόσο ανελέητη η μοίρα μου είναι!

Ακόμα και σήμερα, γελώντας με το παραλήρημά μου,
Για να διαποτίσει πάλι την ψυχή μου στη χολή,