Rouge et Noir a Badem Ciflik

Η προσκύνηση των Μάγων

Αγγλιστί, Adoration of the Magicians

Έργο κατά παραγγελία για το παρεκκλήσι της Σάντα Μαρία Νοβέλα, το 1475 περίπου, από τον Λάμι, μεσάζοντα της Συντεχνίας Συναλλάγματος και υποστηρικτή των Μεδίκων.

Στις μορφές των Μάγων, βλέπουμε αυτές των Μεδίκων - εκλιπόντων, καθώς και λοιπούς εν ζωή.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, απεικονίζεται στα δεξιά του μικρού αυτού έργου, φορώντας έναν κίτρινο μανδύα, ενώ λίγο πιο πέρα, με ένα λευκό γάντι, απεικονίζεται ο παραγγελιοδόχος.

Ποιητική μπορεί να χαρακτηριστεί η απόδοση του βρέφους και της μητέρας του στα ερείπια του παλιού ναού, καθώς και οι φορεσιές των απεικονιζόμενων, οι οποίες είναι ιδιαίτερα λεπτομερείς. Ομοίως και οι εκφράσεις των.

- Μαμά, αυτοί που έχουν πρόβλημα, γιατί δεν το καταλαβαίνουν;
- Ίσως, αν το καταλάβαιναν να μην είχαν κιόλας. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη, διαφέρει λίγο.
- Δηλαδή;
- Δηλαδή, καμμιά φορά, τίθεται θέμα μετατόπισης. Αυτό που νόμιζα ότι έχω, δεν είναι αυτό τελικά, αλλά κάτι άλλο....
- Εσύ μαμά, έχεις πρόβλημα;
- (σιγή)........ Ναι, έχω!!!!!!! (η αυθόρμητη απάντηση ήταν όχι.....)
- Δεν είναι καλό, όμως, να έχεις!
- Έτσι είναι. Αλλά, όλοι λίγο πολύ, κάτι έχουμε......
- Τι σημαίνει αυτό;
- Ότι τίποτα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται! Κι αν μπορείς να γελάσεις με αυτό, εξαφανίστηκε!

* Λίγη ώρα μετά, παρακολουθήσαμε και κουβεντιάσαμε αυτό το βίντεο......
** Η κόρη μου είναι εννέα ετών......

Η κατάλληλη απάντηση (στη φιλοσοφική ερώτηση) θα πρέπει να μας απαλλάσσει από το αίνιγμα. Αυτή είναι η δουλειά της φιλοσοφίας: να μας απαλλάσσει από τα αινίγματα που δεν προκύπτουν για τον κοινό νου. Το να φιλοσοφεί κανείς συνίσταται σε τρεις δραστηριότητες: πρώτον, να βλέπει την απάντηση του κοινού νου σε αυτά τα προβλήματα, δεύτερον, να εμπλέκεται κανείς τόσο βαθιά με τα προβλήματα, ώστε η απάντηση της κοινής λογικής να του φαίνεται ανυπόφορη και τέλος, να περνά από αυτήν την κατάσταση πίσω σε εκείνη του κοινού νου. Αλλά, η απάντηση του κοινού νου, από μόνη της, δεν αποτελεί λύση. Πρέπει πρώτα κανείς, να επιτρέψει στον εαυτό του να συρθεί στον βούρκο και μετά να βγει από αυτόν. Κάθε πρόβλημα είναι το προϊόν μιας εμμονής - μιας γλωσσικής εμμονής, που δεν αναγνωρίζεται ως γλωσσική εμμονή. Κατά συνέπεια, ο φιλόσοφος αντιλαμβάνεται το καθήκον του όχι ως την εξάλειψη μιας έμμονης ιδέας, αλλά ως την αντιμετώπιση της λύσης ενός επιστημονικού προβλήματος. Είναι σαν να έχει ανάγκη να ανακαλύψει κάτι καινούριο, σαν να αντιμετωπίζει μιαν ερώτηση περί γεγονότων για τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμη αρκετά.

Τα προβλήματα της φιλοσοφίας είναι εννοιολογικά, όχι περί γεγονότων, και διαλύονται από μια εννοιολογική, γραμματική έρευνα, η οποία είναι a priori, και όχι εμπειρική.

Εδώ εξετάζεται αυτό που επέρχεται κι όχι τούτο ή το άλλο επερχόμενο, εκείνο ή το άλλο γίγνεσθαι ή το γίγνεσθαι εν γένει. Το ίδιο επερχόμενο περιλαμβάνει και τις δυνατότητες διαφοροποίησης αυτού που γίνεται. Ό,τι έχει επέλθει, αυτό που επέρχεται κι εκείνο που είναι να έλθει, σε καθέναν από τους τόπους του, σε καθεμιά από τις στιγμές του, παραμένει ανείπωτο. Εμπλέκεται με το κενό και συνεπάγεται το κενό, ζωντανεύει τα λόγια και τις δράσεις που, επίσης, το διαπλάθουν.

Αυτό που επέρχεται συνδέεται με όλες τις καθημερινές και υπερκαθημερινές πράξεις και παραλείψεις μας, με την εικονικότητα που του δανείζει τα ενδύματά της και που καταλήγει να γίνεται ένα σώμα μαζί του.

Από αμνημονεύτων χρόνων, η ανθρωπότητα, είτε αγνοώντας το είτε έχοντας την επίγνωσή του, αναζητεί το μυστικό του "είναι" και το διακύβευμα του "γίγνεσθαι". Γύρω απ' αυτό διατυπώθηκαν λέξεις κυρίαρχες που πήραν κατόπιν το δρόμο τους. Το ίδιο το επερχόμενο, όμως, υπερέχει και στο παρόν και στο μέλλον. Προκαλεί και περιλαμβάνει ερωτήσεις και απαντήσεις, ερμηνείες και δράσεις που μένουν όλες σε εκκρεμότητα, μετέωρες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924.

Από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά. H εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε.

Στα δεκαεπτάμισι χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε».

Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη, «τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες», όπως έλεγε και ο ίδιος.

Ένας εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της μουσικής σκηνής, στη χώρα μας. Για κάποιους άλλους, ίσως η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας.

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης. Παράλληλα, εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Θα μιλήσουμε για έναν επαναστάτη. Έναν ροκ τύπο. Έναν αναρχικό. Έναν καταραμένο. Γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1854 και πέθανε τριανταεπτά (37!!!!!!) έτη μετά, στις 10 Νοέμβρη του 1891.

Ποιος θα μπορούσε να είναι; Μόνο ο Jean Nicolas Arthur Rimbaud ή απλά Arthur Rimbaud.

Μια Εποχή στην Κόλαση

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη
γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.
Μ' ύπουλο σάλτο, χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες
τις χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μοu.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
τού ηλίθιου.

Ο Hunter S. Thompson υπήρξε διάσημος για τις ομολογουμένως πνευματώδεις παρατηρήσεις του, όσον αφορά την πολιτική και την κοινωνία εν γένει, στο περιοδικό Rolling Stone και σε βιβλία όπως το Fear and Loathing in Las Vegas.

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όσο υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτείων.

Το ’66 έγραψε για τη σχέση του με μια συμμορία μοτοσικλετιστών στο Hell’s Angel και βρέθηκε στο προσκήνιο της αντικουλτούρας.

Με την ευφράδεια που τον διακρίνει, την ωμή γλώσσα που χρησιμοποιεί, δημιουργεί μία δημόσια persona, αξιοπρόσεκτη. Σκληρός πότης και αντι-εξουσιαστής, επικεντρώνεται στη δική του τρελή συμπεριφορά και ονομάζει τη δημοσιογραφία που ασκεί, «gonzo journalism».

Γνωστός και ως Dr. Gonzo ή Dr. Hunter S. Thompson.

Εάν δε, ο Αλέξης, παρακολουθήσει την κυριακάτικη λειτουργία, δίδοντας πλουτοκρατικό στίγμα - όπερ σημαίνει εκ δεξιών η Ζαν και εξ αριστερών έτερο παράσιτο -, η εκλογική νίκη είναι δεδομένη.

Για να είναι σίγουρος, όμως, μπορεί στη συνέχεια, μεταξύ άλλων φληναφημάτων και πομφολύγων, να δηλώσει ότι Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι...


Έλα αιδοίο στα πάτρια ένδοξα εδάφη, να μη χαραμιστεί η γοητεία του ενδεδυμένου τον ρόλο του αριστερού, Τεν-Τεν!

Με αφορμή, το άρθρο εδώ..... http://www.topontiki.gr/article/87131/Probadisma-SURIZA-se-nea-dimoskopisihttp://www.topontiki.gr/article/87131/Probadisma-SURIZA-se-nea-dimoskopisi

Άλλος ένας αξιόλογος κύριος της jazz.

O John Birks Dizzy Gillespie, γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1917 και ήταν το τελευταίο από εννέα παιδιά. Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια, εξαιτίας του πατέρα του, ο οποίος πέθανε όταν ο Gillespie ήταν μόλις δέκα, αφήνοντας την οικογένεια αντιμέτωπη με τρομακτικές οικονομικές δυσκολίες.

Την ίδια περίπου περίοδο, η δασκάλα του, τον φέρνει σε επαφή με τη μουσική.

Το υποκοριστικό του, το οφείλει στη συμπεριφορά του. Χωρατατζής και απρόβλεπτος.

Χαρακτηριστικό είναι, ότι μετέφερε την τρομπέτα του σε μια χαρτοσακούλα. Πριν το ατύχημα

Συνεργάστηκε για μόλις τέσσερις εβδομάδες με τον Duke Ellington, δημιουργώντας στη συνέχεια τη δική του ορχήστρα, παίζοντας στο Onyx Club, όπου και γεννήθηκε η bebop. To Be or Not to Bop……

Με λάτιν επιρροές στη συνέχεια, ένας τρομπετίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και υποψήφιος πρόεδρος, που σε περίπτωση εκλογής του, θα μετονόμαζε τον λευκό οίκο (The White House) σε "The Blues House", βολεύοντας – ας μου επιτραπεί η έκφραση – όλους τους αγαπημένους συνεργάτες και φίλους του, όπως ο Ray Charles, ο Miles Davis και ο Malcolm X.

Συνδυασμός δύο ξεχωριστών γλυπτών (Καθισμένη Γυναίκα & Άνδρας Που Πέφτει), που συνθέτουν ένα σύνολο εκφραστικό, ενδιαφέρον, που αποπνέει ένταση.

Θαυμαστής του Baudelaire, δανείζεται τον πρώτο στίχο του ποιήματος Ομορφιά (Τα Άνθη του Κακού / Fleurs du mal) και τον αποδίδει στο γλυπτό.

Je suis belle, ô mortels! comme un rêve de pierre,
Et mon sein, où chacun s'est meurtri tour à tour,
Est fait pour inspirer au poète un amour
Eternel et muet ainsi que la matière.

Je trône dans l'azur comme un sphinx incompris;
J'unis un coeur de neige à la blancheur des cygnes;
Je hais le mouvement qui déplace les lignes,
Et jamais je ne pleure et jamais je ne ris.

Ο Duke Ellington επηρέασε σε βάθος πλείστους μουσικούς και συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων μορφών της jazz μουσικής, παρ’όλο που η μουσική του διαδρομή συμπεριέλαβε κι άλλα είδη, όπως blues, gospel, movie soundtracks, popular, και κλασσική. Χάρη σε αυτόν, η αντίληψη για την τζαζ μουσική, έγινε εφάμιλλη της κλασσικής. Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο ίδιος αποκαλούσε τη μουσική του "American Music" και όχι jazz. Και αυτός, ξεκίνησε μαθήματα σε νεαρή ηλικία. Συγκεκριμένα, στην ηλικία των επτά.

Το «υποκοριστικό» του «Duke», το οφείλει αποκλειστικά στη μητέρα του, η οποία επέμεινε ο γιος της να έχει τρόπους, να φέρεται και να ζει με κομψότητα. Αυτό τουλάχιστον, μαρτυρούν οι παιδικοί του φίλοι, οι οποίοι και του έδωσαν το υποκοριστικό Duke. Ο ίδιος βέβαια, το αποδίδει στον Edgar McEntree.

Μεγάλη μορφή, με εξαιρετικές συνεργασίες και πατέρας μιας φράσης, που έγραψε τη δική της ιστορία:

“It don’t mean a thing, if it ain’t got that swing!”

Πίστευε πως η ζωγραφική θα έπρεπε να φτάσει σε εξίσου αφαιρετικό επίπεδο, με την μουσική, όπου τα χρώματα θα αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους όπως οι νότες μιας μελωδίας. Για εκείνον, χρώματα και ήχοι, ήσαν άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια κοινή εμπειρία. Αυτό θέλησε να αποδώσει στα έργα του.

Δημιουργεί το δικό του λεξιλόγιο χρωμάτων. Σε αυτό, το γαλάζιο είναι ουράνιο χρώμα και δηλώνει ηρεμία, ενώ το κίτρινο στον αντίποδά του, δηλώνει ένταση και είναι τοξικό. Ο συνδυασμός τους, το πράσινο, είναι το σημείο όπου αλληλοεξουδετερώνονται. Είναι η απόλυτη γαλήνη, χωρίς έντονα αισθήματα χαράς ή λύπης.

Σας καλημερίζω και επίσημα, με έναν τρομπετίστα, που επίσης έβαλε το λιθαράκι του σε αυτό το μοναδικό είδος μουσικής.

Πατέρας, ενός πιο χαμηλότονου στυλ, που γνώρισε στον κόσμο σαν cool jazz. Το “The Birth of the Cool” το 1949 προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.

Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’50 έκανε διάσημη τη Modal jazz ανοίγοντας νέους δρόμους για μια ακόμα φορά, ηχογραφώντας δύο από τα κλασικότερα άλμπουμ όλων των εποχών στην ιστορία της τζαζ, το “Milestones” το 1958 και το “Kind of Blue” το 1959.

John Coltrane ή απλά Trane. Ποιος λάτρης της jazz, δε νιώθει έστω ένα σκίρτημα, στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του;

Γεννήθηκε το '26 και πέθανε το '67, αφήνοντας ερωτηματικά σε όλους μας, για το τι μας επιφύλασσε, ο υδιοφυής τούτος, σαξοφωνίστας.

Γνωστός για τη μέθοδο "sheets of sound".

Όχι. Δεν ακολουθεί το Acknowledgement, ούτε το Pursuance, αλλά το Resolution, από την πιο μεστή, κατά τη γνώμη μου δουλειά του (A Love Supreme).

"Color is the keyboard, the eyes are the harmonies, the soul is the piano with many strings. The artist is the hand that plays, touching one key or another, to cause vibrations in the soul."

Η φωτογραφία, δεν αντικατοπτρίζει το πραγματικό. Τα χρώματα, είναι περισσότερο ζωντανά, από το πρωτότυπο, το οποίο, χαρακτηρίζει η μουντάδα και σκοτεινιά.

"I could see the world, as if I had a curtain in front of my eyes."

Ένας εκ των θρύλων της τζαζ μουσικής.

Χαρακτηριστικό ανέκδοτο της παιδικής του ηλικίας, εκεί στα 13, όταν του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στο διαγωνισμό πιάνου, στο Apollo Theater, μιας και είχε κερδίσει περισσότερες φορές, απ'όσες θεωρείτο επιτρεπτό.....

Πειραματίστηκε, παρέα με τον Parker, τον Gillespie και άλλους, και ανέπτυξαν το είδος, που έγινε γνωστό ως bebop. Λευκός κανβάς, υπήρξαν οι συνθέσεις του, μεταξύ των οποίων και το γνωστό σε όλους "Round Midnight", ώστε οι μετέπειτα θρύλοι του είδους, να εκφράσουν τις ιδέες τους.

Ιδιαίτερος ήχος, παύσεις, επαναλήψεις.........