Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Μ. Ιωσηφίδου - Γερασμένος είναι μόνο ο χρόνος

8 σχόλια



Τις λίγες εκείνες στιγμές που είσαι μόνος, παρέα μοναχά με εκείνον τον άλλον μέσα σου, καταφέρνεις να δεις, έστω και απειροελάχιστα, την άρνησή σου, ως προς το παρόν, καταπιεστικό ή μη, και το μέλλον.

Νιώθεις χτυπημένος, ηττημένος, αλλά είσαι ξύπνιος... Αφύπνιση... Παρά τη θολούρα... Πονάς, γιατί θέλεις να φύγεις. Καταφέρνεις να χαμογελάς. Όσο περισσότερο πονάς, τόσο περισσότερο πλαταίνει το χαμόγελο. Θέλεις να φύγεις. Αλλά δεν αρκεί η επιθυμία. Δεν αρκεί απλά να θέλεις να φύγεις. Δεν αρκεί, ούτε και να φύγεις. Αν θέλεις να είσαι ελεύθερος, ξέρεις ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός. Δεν τον θέτεις. Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις που θα καταλήξεις. Δε θέλεις να ξέρεις. Είναι μια διαρκής περιπέτεια, με στιγμές δυνατές, πυκνές, άπιαστες, φευγαλέες, αδύναμες.


Ρυθμός, πάνω και πριν απ'όλα. Ακόμη και η ακανόνιστη αναπνοή σου τον έχει. Λυσσάς. Θέλεις να βγεις, αλλά ξέρεις ότι πια τα λόγια είναι λίγα, ανεπαρκή, φτωχά... Είναι η ώρα να είσαι... Η μόνη αντιγλώσσα στη διαλεκτική του φαίνεσθαι!

Το πέπλο της θλίψης όμως, που σε τυλίγει, γεμάτο μυστήριο, στο χλωμό φως της τωρινής ύπαρξής σου, δε σε αφήνει να ανακατευτείς, να συρθείς πίσω από τους τρελούς. Αυτούς, που φοβούνται περισσότερο κι από σένα, αλλά καίγονται και εκρήγνυνται άγρια.

Βλέπεις, όμως. Διακρίνεις τη λάμψη από ένα αχνό φως. Το βλέμμα σου συναντά ένα άλλο βλέμμα. Ίδιο με το δικό σου, μα συνάμα διαφορετικό. Ακατανόητα οικείο. Ο δίδυμος, που από καιρό είχες χάσει. Μια απώλεια που λησμόνησες, αλλά ήρθε με ορμή και εγκαταστάθηκε με τσαμπουκά. Ο αέρας στο στήθος βαραίνει. Ένας κομήτης, που κάηκε στην αρχή του ακόμη, κομματιάστηκε, αλλά που τα ψήγματά του είναι εδώ. Η ζεστασιά που σε πλημμύρισε, δε σε άφησε ποτέ.

Ατενίζετε το ίδιο τοπίο από το μυστικό κήπο. Οσφραίνεστε τις ίδιες ευωδίες. Τις αναγνωρίζετε από κοινού. Ο δίδυμος φαντάζει αγέρωχος, φαινομενικά ψύχραιμος. Έχει χτίσει έναν τοίχο γύρω του, όμοιο με το δικό σου. Μόνο, που εκεινού, είναι ψηλότερος. Νομίζεις ότι είναι πιο στέρεος. Σου επιδεικνύει ένα ανυπόφορα φουσκωμένο εγώ. Υπερφίαλο. Αναρωτιέσαι πόσο κενό μπορεί να είναι. Εκνευριστικά διαφορετικό. Πίσω του, όμως, κρύβονται τα ίδια πάθη, οι ίδιοι φόβοι, ο ίδιος πόνος, οι ίδιες εσοχές για αμφιβολίες και ενοχές. Όμως, διακρίνεις την εύθρυπτη, γεμάτη ζεστασιά ψυχή του.

Σε κατακλύζουν οι λέξεις...... Φόβος, πόνος, ανάσα, πόθος, υπεροψία, ακριβή ματιά, έπαρση, στόμα, νερό, όνειρο, πραγματικότητα, φαντασίωση, έλξη, αέρας.........

Θεωρείς εαυτόν πραγματιστή, αλλά τούτο που βιώνεις, ξεπερνά κάθε άλλη προηγούμενη σουρεαλιστική προσέγγιση. Δεσμός. Δεν μπορείς να τον λύσεις, δεν μπορείς να τον κομματιάσεις, δεν μπορείς να εξαφανίσεις κάθε κόκκο της εκνευριστικής του ύπαρξης. Δε θέλεις......... Είναι το άπιαστο που παίρνει μορφή και καρφώνεται με δύναμη στα βάθη σου.

Ο άλλος, μέσα σου, σε προειδοποιεί. Δεν μπορείς να τον φιμώσεις. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Σου υπενθυμίζει πόσο απέραντα θνητός είσαι. Θέτει σε λειτουργία το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, ώστε να θυμηθείς ότι είσαι αισιόδοξος. Σε πιέζει να επιλέξεις τις αναμνήσεις. Αυτές, τις προσαρμόζεις κατά το δοκούν και γίνεσαι ευτυχισμένος. Σου δίνει τη δυνατότητα της απόρριψης. Σε ψηλώνει. Όσο να προλάβεις να ανασάνεις. Ψευδαίσθηση!

Μπλοκάρεσαι μέσα στο όνειρο. Για λίγο, δεν ξέρεις ποιος είσαι. Είσαι, όμως, εκ πεποιθήσεως αλήτης. Ως τέτοιος, αναγκάζεσαι να αναγνωρίσεις ότι εκείνη η απειροελάχιστη στιγμή, που έχασες ότι νόμιζες εαυτόν....είσαι!

Δε θέλεις να μιλάς για σένα. Ποτέ δεν ήθελες. Θέλεις μόνο να είσαι εσύ. Όχι αυτό που νομίζεις ότι θέλουν και θέλουν. Εσύ, γυμνός, μέσα στην υποκειμενική σου τελειότητα, ανακαλύπτοντας το μεγαλείο της θρασύτατης ατέλειάς σου. Αυτός είναι ο καλύτερός σου εαυτός!

Γερασμένος, είναι μόνο ο χρόνος. Εσύ παιδί ακόμη, ψάχνεις...

-----------------------------------------------------
Κείμενο: Μ. Ιωσηφίδου
Π.Δ. 17/05/2013
Πίνακας: L. Finson "Mary Magdalen in Ecstasy
-----------------------------------------------------
Ο αρχικός πίνακας, που δυστυχώς δεν έχει διασωθεί, φέρει την υπογραφή του Caravaggio.

8 σχόλια :

  1. Ο χρόνος δεν είναι γερασμένος, ο χρόνος είναι. Και όσο ψάχνεις είσαι παιδί. Όταν βρεις ή ακόμα χειρότερα νομίσεις ότι βρήκες, ε τότε ναι, έχεις γεράσει απλά και μόνο γιατί δεν θέλεις να ψάχνεις άλλο, δεν θέλεις να είσαι παιδί......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ή δεν είναι. Όταν σταματά η αναζήτηση, δεν ακολουθεί το γήρας, αλλά ο θάνατος. Αεικινησία σε όλα τα επίπεδα είναι το ζητούμενο. Κατ'εμέ τουλάχιστον. Αλληγορία είναι ούτως ή άλλως. Και το παιδί και ο γερασμένος χρόνος.

      Διαγραφή
    2. Αν σταματήσεις να είσαι παιδί γερνάς. Όπως και να το δεις. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

      Διαγραφή
    3. Εντελώς συνειρμικά μου έρχεται ο Μαχφουζ στο νου και η χλεύη των νιάτων, έναντι των γηρατειών. Ομοίως και η ρυτίδα δεν καθορίζει την ηλικία. Να μην εφησυχάζουμε. Διότι, δεν μπορούμε όλοι να εκφράσουμε το εσώτερο παιδί.

      Διαγραφή
  2. Μια μπάλα ή μια κούκλα σε ένα άδειο δωμάτιο και το εσώτερο παιδί θα βγει να παίξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαν τη θεωρία του ποδοσφαίρου ένα πράγμα. Αν βάλεις, λέει, έντεκα παιδιά σε ένα γήπεδο, από τα οποία κανένα δεν έχει ξαναπαίξει και δεν έχει καν ιδέα περί τίνος πρόκειται, και τους δώσεις μια μπάλα, το καθένα θα πάρει τη θέση, που αναλογεί στο χαρακτήρα του. Το θέμα είναι, ότι η μπάλα ή η κούκλα, αφού πρέπει σώνει και καλά να γίνει διάκριση, είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί συμπαίκτης :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το Π.Δ. τι σημαίνει;Προεδρικό διάταγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ααααχααχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααααα πρώτη δημοσίευση!!!!! Μου ήρθε να πω κάτι πολύ ανάρμοστο, αλλά.....κρατιέμαι!

      Διαγραφή