Rouge et Noir a Badem Ciflik

"Για κάμποσο καιρό ο Σιντάρτα ζούσε τη ζωή του κόσμου, χωρίς να του ανήκει. Οι αισθήσεις του, που βρίσκονταν σε νάρκη στη διάρκεια των φλογερών χρόνων που πέρασε με τους Σαμάνους, είχαν πάλι ξυπνήσει. Είχε γευτεί τα πλούτη, το πάθος και τη δύναμη, αλλά για πολύν καιρό παρέμενε στην καρδιά του ένας Σαμάνος. Η έξυπνη Καμάλα, το είχε καταλάβει. Η ζωή του καθοδηγούνταν πάντα από τη σκέψη, την υπομονή, τη νηστεία. Οι άνθρωποι του κόσμου, οι κανονικοί άνθρωποι, εξακολουθούσαν να του είναι ξένοι, όπως και ο ίδιος ήταν ξένος για εκείνους.

Στο μεταξύ τα χρόνια περνούσαν. Παγιδευμένος ο Σιντάρτα μέσα στις ανέσεις και την εύκολη ζωή μόλις που είχε αντιληφθεί το κύλισμά τους. Είχε γίνει πλούσιος. Είχε αποκτήσει από  καιρό σπίτι δικό του με υπηρέτες κι ένα μεγάλο κήπο στα περίχωρα της πόλης, πλάι στο ποτάμι. Οι άνθρωποι τον συμπαθούσαν, έρχονταν να τον βρουν αν είχανε ανάγκη από χρήματα ή συμβουλές. Όμως, με εξαίρεση την Καμάλα, δεν είχε στενούς φίλους.

Tο Nάρκισσος και Xρυσόστομος, μυθιστόρημα της όψιμης ωριμότητας του Έρμαν Έσσε, στην οποία ανήκουν και τα όμοιου ψυχισμού έργα του Nτέμιαν και O λύκος της στέπας, είναι βαθιά επηρεασμένο από την ψυχαναλυτική μέθοδο του Kαρλ Γιουνγκ στη σκιαγράφηση των ηρώων του έργου. Tα δίδυμα έρως-θάνατος, ομορφιά-ασχήμια, δικαιοσύνη-αδικία, ειρήνη-σφαγή αποτελούν τον κεντρικό άξονα ενός ακόμη γοητευτικού μυθιστορήματος, όπου με τρόπο άκρως αισθητικό αποδεικνύεται η ανάγκη προσαρμογής του ανθρώπου σ' ένα ανώτερο συνθετικό επίπεδο, πέραν του καλού και του κακού.

Έτσι μας τα λέει ο Καστανιώτης. Η δική μου έκδοση είναι αρχαία, και είναι του Λυχναρίου. Λέω ότι πρόκειται για την αέναη μάχη μέσα μας. Τη φύση μας, που όπως όλα, είναι και αυτή ένα ζεύγος, όπου το καλό, εναλλάσσεται με το κακό, το φως με το σκοτάδι, Ο θεός με το δαίμονα.....

Σας παραθέτω τον επίλογο:

"Αλλά πώς θα πεθάνεις εσύ, Νάρκισσε; Δε γνώρισες καθόλου μητέρα. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε χωρίς να έχουμε γνωρίσει μητέρα; Χωρίς μητέρα, δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε".

Τα υπόλοιπα λόγια που ψέλλισε ήταν εντελώς ακατάληπτα. Για δυο μερόνυχτα ο Νάρκισσος έμεινε κοντά στο κρεβάτι του, παρακολουθώντας το φως να αργοσβήνει στο πρόσωπό του. Τα τελευταία λόγια του Χρυσόστομου εξακολουθούσαν να ηχούν αδιάκοπα στα αυτιά του και να ξεραίνουν σαν φωτιά την ψυχή του...........

If you hate a person, you hate something in him that is part of yourself. What isn't part of ourselves doesn't disturb us.