Tο Nάρκισσος και Xρυσόστομος, μυθιστόρημα της όψιμης ωριμότητας του Έρμαν Έσσε, στην οποία ανήκουν και τα όμοιου ψυχισμού έργα του Nτέμιαν και O λύκος της στέπας, είναι βαθιά επηρεασμένο από την ψυχαναλυτική μέθοδο του Kαρλ Γιουνγκ στη σκιαγράφηση των ηρώων του έργου. Tα δίδυμα έρως-θάνατος, ομορφιά-ασχήμια, δικαιοσύνη-αδικία, ειρήνη-σφαγή αποτελούν τον κεντρικό άξονα ενός ακόμη γοητευτικού μυθιστορήματος, όπου με τρόπο άκρως αισθητικό αποδεικνύεται η ανάγκη προσαρμογής του ανθρώπου σ' ένα ανώτερο συνθετικό επίπεδο, πέραν του καλού και του κακού.
Έτσι μας τα λέει ο Καστανιώτης. Η δική μου έκδοση είναι αρχαία, και είναι του Λυχναρίου. Λέω ότι πρόκειται για την αέναη μάχη μέσα μας. Τη φύση μας, που όπως όλα, είναι και αυτή ένα ζεύγος, όπου το καλό, εναλλάσσεται με το κακό, το φως με το σκοτάδι, Ο θεός με το δαίμονα.....
Σας παραθέτω τον επίλογο:
"Αλλά πώς θα πεθάνεις εσύ, Νάρκισσε; Δε γνώρισες καθόλου μητέρα. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε χωρίς να έχουμε γνωρίσει μητέρα; Χωρίς μητέρα, δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε".
Τα υπόλοιπα λόγια που ψέλλισε ήταν εντελώς ακατάληπτα. Για δυο μερόνυχτα ο Νάρκισσος έμεινε κοντά στο κρεβάτι του, παρακολουθώντας το φως να αργοσβήνει στο πρόσωπό του. Τα τελευταία λόγια του Χρυσόστομου εξακολουθούσαν να ηχούν αδιάκοπα στα αυτιά του και να ξεραίνουν σαν φωτιά την ψυχή του...........
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου