Petrus Borel / Poem - Απελπισία

Σα λύκαινα που αφού επιδόθηκε σε άκαρπο κυνήγι
Τρίζοντας τα δόντια, παίρνοντας το στρατί αποχωρεί
Πορεύομαι, βλοσυρός, τον βαρύ μου πόνο φορτωμένος,
Με τον εαυτό μου μοναχός, με αδειανό το χέρι μου από χέρι
Ούτε μια γωνή που να μου λέγει: Αύριο πάλι.

Κι όμως μέσα στο στήθος μου παφλάζει το σφρίγος της ζωής
Γυναίκες! η δόλια μου καρδιά είναι ωστόσο τόσο τρυφερή,
Είμαι είκοσι χρονών, είμαι όμορφος, θα'πρεπε να είμαι ποθητός,
Θα έπρεπε τουλάχιστον ν'αρέσω, εγώ, ο εραστής ο τόσο ευγενικός
Όλες με απορρίψανε...Ολέθρια απομόνωση!

Αυτός ο ατέλειωτος παιδεμός με κατατρώει και με ξεσχίζει,
Ολάκερο με αφανίζει! Πόσο ανελέητη η μοίρα μου είναι!

Ακόμα και σήμερα, γελώντας με το παραλήρημά μου,
Για να διαποτίσει πάλι την ψυχή μου στη χολή,

Μ'έκανε να ιδώ έναν νεαρό άγγελο του ουρανού.

Α! τι θωριά μαγευτική, τι φλογερή φωνή!
Στα όλο χάρη βήματά του την ευτυχία ανάσαινα.
Το μανδύα του φιλούσα μ'ένα ερωτευμένο στόμα
Μετά μεθυσμένος απ'την ευωδιά που έπεμπε το λουλούδι αυτό,
Αισθανόμουνα αργά να μπουμπουκιάζει η καρδιά μου.

Πόσο σύντομη ήταν εκείνη η στιγμή! αλί! πόσο φρικτό
Ήταν το ξύπνημά μου! του κάκου την αναζητούσα
Με το βλέμμα μου το αδηφάγο και το τρομακτικό,
Είχε εξανεμιστεί...Επίστρεψέ τη μου, χάλκινε ουρανέ!
Ρίξε στην ψυχή μου το θήραμα αυτό...πεινά!...

Η άψη, η μάνητά μου μου αναταράζουν την ψυχή
Στις λάγνες επιθυμίες μου θα'θελα όλα να τα τυλίξω:
Ξεστρατισμένος απ'τα λογικά μου, θα πήγαινα...αχ! είναι αισχρό!
Ν'αρπάξω ένα θηλυκό μέσα από ενός ιππότη την αγκάλη,
Θ'άρπαζα!...μα, όχι, δεν το μπορώ ν'απολησμονηθώ!

Επιθυμίες βασανιστικές, πρέπει να σωπάσετε, σιγή!
Ανώφελα από πάθη αισθάνομαι στις φλόγες τυλιγμένος,
Πάμε να γογγύξουμε επάνω στη μοναχική μου κλίνη
Μούσκεμα απ'τα κλάματα το σώμα μου είναι εξαντλημένο:
Στη μάχη αυτή ολάκερη η καρδιά μου κομμάτια έχει γίνει!

Άχθος μου έγινε η νιότη μου και φορτική κατάντησε!
Αχ! να μην έχω τουλάχιστον ενός ηλικιωμένου τη γαλήνη.
Τι έχω να κάνω εδώ - κάτω;....στην ατυχία να κυλιέμαι
Δειλέ, ας σπάσουμε τα δεσμά μας!...ή νωρίτερα ή αργότερα.
- Τα πιστόλια μου είναι εκεί...την τύχη ας χαλάσουμε!!!

* Ο ίδιος έλεγε, ότι ο ποιητής είναι ένας πεινασμένος λύκος που κατασπαράζει το παν στο πέρασμά του, και το τίμημα της γνώσης του είναι η απελπισία.
** Ο δε Baudelaire έλεγε για τον Borel ότι χωρίς εκείνον θα υπήρχε ένα κενό στον ρομαντισμό.
*** Εγώ λέω, ότι τίποτε δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται. Μόνο ο τρόπος που το εκφράζουμε, ευτυχώς!

**** Photo: Memy K Ios