Rouge et Noir a Badem Ciflik

Σας ευχαριστούμε που επισκεφθήκατε τον ιστότοπό μας. Πρόσφατα, μετακομίσαμε και μπορείτε να μας βρείτε, κάνοντας κλικ στον ακόλουθο σύνδεσμο: Rouge et Noir a Badem Ciflik

:-)

Behind every successful man is a woman and behind her is his wife!!!

Πολιτισμένα πράγματα :-p

ΑΓΓΟΥΣΤΙΑΣ: Ψέματα λέει. Ψέματα.

ΠΟΝΘΙΑ: Αυτός μου το'πε.

ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ: Για εξηγήσου.

ΑΓΓΟΥΣΤΙΑΣ, μπαίνει η Αντέλα: Ο Πέπε μια βδομάδα τώρα, πάντα γύρω στη μία φεύγει. Ο Θεός να με κάψει αν λέω ψέματα.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Κι εγώ στις τέσσερις τον άκουσα να φεύγει.

ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ: Τον άκουσες. Τον είδες;

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Δεν έσκυψα έξω (στην Αγγούστιας). Τώρα τελευταία στο παράθυρο της αυλής, δεν τα λέτε;

ΑΓΓΟΥΣΤΙΑΣ: Όχι. Πάντα στο παράθυρο της κάμαρής μου.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Στο παράθυρο...

"Για τους μεταφυσικούς, αυτό που είναι αναγκαίο δε μπορεί να είναι συμπτωματικό, κι αυτό που είναι συμπτωματικό, δε μπορεί να είναι αναγκαίο. Αυτό άλλωστε μας λέει κι η λογική. Αλλά συμβαίνει έτσι και στην πραγματικότητα;

Μέσα στη ζωή, μέσα στην πραγματικότητα, υπάρχουν πλήθος κοινά σημεία ανάμεσα στη σύμπτωση και στην αναγκαιότητα, που είναι στενά συνδεδεμένες. Δε θα μπορούσαμε να την αποσπάσουμε τη μια απ'την άλλη. Ένα παράδειγμα.

Μια μέρα, κάποια είδηση γίνεται γνωστή στον κόσμο ολόκληρο: ένα φλεγόμενο αμερικανικό αεροπλάνο έριξε ατομικές βόμβες στο ισπανικό έδαφος. Ο μεσογειακός Ισπανικός λαός κινδύνεψε να καταστεί θύμα αμετάκλητης καταστροφής. Αν αναλύσουμε αυτό το γεγονός βαθύτερα, θα δούμε πως είναι κάτι περισσότερο από ατύχημα. Τα αμερικανικά αεροπλάνα φορτωμένα με πυρηνικά όπλα, που πετούν και νύχτα πάνω από το ισπανικό έδαφος κι άλλων χωρών, δημιουργούν συνθήκες τέτοιες που τα ατυχήματα αυτού του είδους να γίνονται αναπόφευκτα. Και το αν επαναλαμβάνονται δεν είναι κάτι καθόλου συμπτωματικό. Αυτοί οι ιπτάμενοι μεταφορείς του θανάτου, αποτελούν αναγκαστικά έναν σταθερό κίνδυνο για τους ανθρώπους.

Πίσω από τη σύμπτωση πρέπει πάντα να ξέρουμε να ανακαλύπτουμε την αναγκαιότητα, τους νόμους που την περικλείουν. Ούτε μέσα στη Φύση, ούτε μέσα στην Κοινωνία, υπάρχουν συμπτωματικά φαινόμενα που να  μη βρίσκεται πίσω τους αυτή ή η άλλη αναγκαστική διαδικασία, υπαγορευόμενη από νόμους, μια αιτία που να μην τις περικλείνει. Έτσι ο Ένγκελς, έλεγε ότι η σύμπτωση είναι η μορφή κάτω από την οποία εκδηλώνεται η αναγκαιότητα, πως είναι το συμπλήρωμα αυτής της τελευταίας.

Η αναγκαιότητα καθορίζει τη βασική πορεία της εξέλιξης. Η σύμπτωση, μέσα σε κάθε μεμονωμένη διαδικασία, συμπληρώνει την αναγκαιότητα με μια σειρά από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η Επιστήμη συγκεντρώνει την προσοχή της πάνω στη μελέτη τη αναγκαιότητας, πάνω στους νόμους των φαινομένων που βρίσκονται σε εξέλιξη, γιατί καλείται ακριβώς να αποκαλύψει τις κυριαρχικές τους τάσεις.

Η Επιστήμη δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε τυχαίες ανακαλύψεις. Ο ερευνητής οφείλει να ακολουθεί στις έρευνές του τέτοιον τρόπο ώστε να μην εξαρτάται από την τύχη και να εξασφαλίζει αλάθητα το επιθυμητό αποτέλεσμα, έτσι που να μη δρα ψαχουλεύοντας, μα με γνώση των αιτιών.

Κάθε γεωλόγος ξέρει πως οι σοφοί δε θα μπορούσαν να κάνουν τόσες ανακαλύψεις αν αφήνονταν να οδηγηθούν απ'την τύχη. Για να κάνεις μια σωστή γεωλογική μελέτη, πρέπει πρώτα να μελετήσεις τους νόμους που διέπουν τη δομή και το γήινο φλοιό και να εμπνευσθείς από την πράξη. Έτσι ο μελετητής δεν εξαρτάται από την "τύχη" κι οι έρευνές του αναγκαστικά στέφονται με επιτυχία.

Πολλές συμπτώσεις είναι ευνοϊκές για τον άνθρωπο, μα ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες που φέρνουν καταστροφές και βάσανα: είναι οι άνεμοι που πνέουν στην έρημο, οι πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές. Βασιζόμενοι στη μελέτη της αναγκαιότητας, στη μελέτη των φυσικών νόμων, η Επιστήμη προσπαθεί να περιορίσει τη δράση τους."

Ακολουθεί ο αγώνας των ανεπιθύμητων συμπτώσεων και καταλήγει:

"Ο άνθρωπος λοιπόν, δεν είναι αδύναμος μπροστά στη δράση των συμπτώσεων, των ανεπιθύμητων. Είναι σε θέση να τις εξουδετερώνει ή να τις περιορίζει στο ελάχιστο."

 ΣΠΙΡΚΙΝ-ΓΥΑΚΧΟΤ: Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός
Εκδόσεις Πλανήτης
Μετάφραση: Δ.Π. ΚΩΣΤΕΛΕΝΟΣ

Επέλεξα για αυτήν την ανάρτηση να φωτογραφίσω το ίδιο το βιβλίο, καθώς και τις "εικαστικές" ανησυχίες της παιδικής μου ηλικίας. Ήμουν δεν ήμουν έξι ετών τότε, αν κρίνω από το πριγκιπικό μου φόρεμα και το μαλλί "μήλο", το οποίο σημειωτέον απεχθανόμουν. Ενδεχομένως, αυτό να υπήρξε και η αφορμή για τον παππού μου, ώστε να με εισαγάγει στον κόσμο της φιλοσοφίας ;-) Τι είδους συνειρμό μπορεί να έκανε και να συνδύασε το φόρεμα με τον υλισμό, μου διαφεύγει.... ;-)

...Σαν τραβιόμαστε στην ήσυχη γωνιά μας μακριά απ'τους καημούς του έρωτα κι απ'τη δύναμή του όταν μας φαίνεται πια αστεία η ορμή, το ξέσπασμα, οι φωνές της επίκλησης και το μαρτύριό τους, τότε μπορούμε να πούμε, τους άλλους να μας μιλούν για τις ανησυχίες τους. Μπορούμε και τους ακούμε με κάποια ευχαρίστηση γιατί λίγο πολύ κάτι σαλεύει μέσα στην καρδιά μας, ακόμα σαν τον γέρο απόμαχο, που του αρέσει, ξεχασμένος μεσ' στην καλύβα του, ν'ακούει τα κατορθώματα των νέων.

Γι'αυτό η νιότη τίποτε δεν μπορεί να κρύψει. Την έχθρα, τον έρωτα, τη λύπη, τη χαρά, όλα τα φανερώνει. Σαν τον απόμαχο του έρωτα κι ο Ονέγιν άκουγε με σπουδαίο ύφος την εξομολόγηση του φίλου του που με απλότητα και ειλικρίνεια μίλαγε για τα συναισθήματά του. Ο νέος αγαπούσε έτσι που τώρα δεν μπορούν ν'αγαπήσουν, έτσι που μονάχα μια ποιητική ψυχή είναι προορισμένη ν' αγαπά. Παντού όπου κι αν βρίσκονταν, ένα όνειρο τον παρακολουθούσε, ένας ήτανε πάντα ο πόθος του, μια η μοναδική του θλίψη..." 

... Και θα σας πω ότι η γραφή, για μένα, συνδέεται με τον θάνατο, ίσως ουσιωδώς με τον θάνατο των άλλων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το να γράφεις θα ήταν σαν να δολοφονείς τους άλλους και να διαπράττεις εναντίον τους, εναντίον της ύπαρξής τους, μια χειρονομία οριστικά φονική που θα τους εξεδίωκε εκτός παρουσίας, που θα διάνοιγε εμπρός μου έναν αυτοκύριαρχο και ελεύθερο τρόπο. Καθόλου. 
Για μένα, το να γράφεις έχει εν πολλοίς να κάνει με τον θάνατο των άλλων, αλλά έχει ουσιωδώς να κάνει με τους άλλους καθότι ήδη νεκροί. Μιλώ κατά κάποιον τρόπο πάνω στο πτώμα των άλλων. Οφείλω να το ομολογήσω, αιτούμαι ολίγον τον θάνατό τους. Μιλώντας για αυτούς, βρίσκομαι στην κατάσταση του ανατόμου που διενεργεί αυτοψία. Με τη γραφή μου διατρέχω το σώμα των άλλων, το τέμνω, σηκώνω τις επιδερμίδες  τους και τα δέρματα, προσπαθώ να ανακαλύψω τα όργανα και, φέρνοντας τα όργανα στο φως της μέρας, κάνω να εμφανιστεί επιτέλους εκείνη η εστία της κάκωσης, εκείνη η εστία του κακού, εκείνο το κάτι που χαρακτήρισε τη ζωή τους, τον στοχασμό τους και που, στην αρνητικότητά του, οργάνωσε τελικά όλα όσα εκείνοι υπήρξαν. Αυτή τη φαρμακερή καρδιά των πραγμάτων και των ανθρώπων, ιδού κατά βάθος τι προσπάθησα πάντοτε να φέρω στο φως της μέρας. Έτσι λοιπόν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι νιώθουν τη γραφή μου σαν επίθεση. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μέσα της κάτι που τους καταδικάζει σε θάνατο. Στην πράξη είμαι πολύ πιο αφελής. Υποθέτω απλώς ότι είναι ήδη νεκροί. Για αυτό και εκπλήσσομαι τόσο πολύ όταν τους ακούω να φωνάζουν...

Τα Εισόδια της Μαρίας

Για ν'αντιληφθείς πώς ήταν, τότε εκείνη,

πρέπει πρώτα να καλέσεις τον εαυτό σου

σ'έναν τόπο όπου κολώνες συγρατούν

την οροφή του εντός σου-

όπου σκάλες νιώθεις κι επικίνδυνα αφίδες

γεφυρώνουν τα βάραθρα ενός ένδον χώρου,

χτισμένου με τέτοια προσοχή

που πλέον δεν μπορείς ούτε μια πέτρα του να φύγεις,

γιατί θα σωριαστείς.

Rene Magritte: The Annunciation

Κι όταν τόσο ευρύχωρος καταστείς,

κι όλα εντός σου γίνουν πέτρα,

τοίχος κι ανήφορος και θόλος και προοπτική -,

δοκίμασε και με τα δύο χέρια

το μέγα παραπέτασμα, που κρέμεται μπρος στη μορφή σου,

να παραμερίσεις λίγο: εκεί η λάμψη υψηλών αντικειμένων,

εκεί εμποδίζεται η ανάσα κι η αφή...

Die Darstellung Mariae Im Tempel

Um zu begreifen, wie sie damals war,

mußt du dich erst an eine Stelle rufen,

wo Säulen in dir wirken; wo du Stufen

nachfühlen kannst; wo Bogen voll Gefahr

den Abgrund eines Raumes überbrücken,

der in dir blieb, weil er aus solchen Stücken

getürmt war, daß du sie nicht mehr aus dir

ausheben kannst du rissest dich denn ein.

Bist du so weit, ist alles in dir Stein,

Wand, Aufgang, Durchblick, Wölbung -, so probier,

den großen Vorhang, den du vor dir hast,

ein wenig wegzuzerrn mit beiden Händen:

da glänzt es von ganz hohen Gegenständen

und übertrifft dir Atem und Getast.

Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

John Lurie (born December 14, 1952) is an American musician, painter, actor, director, and producer. He co-founded The Lounge Lizards jazz ensemble, has acted in 19 films, including Stranger than Paradise and Down by Law, has composed and performed music for 20 television and film works, and produced, directed, and starred in the Fishing with John television series. In 1996 his soundtrack for Get Shorty was nominated for a Grammy Award, and his album The Legendary Marvin Pontiac: Greatest Hits has been praised by critics and musicians alike.

Photo: Memy K Ios