Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΡΓΑ ΑΠ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΙ...ΝΑ ΔΟΝΕΙ ΤΙΣ ΧΟΡΔΕΣ ΤΟΥ Σ ΕΝΑΝ ΑΡΓΟΣΥΡΤΟ ΒΑΘΥ ΛΥΓΜΟ...ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΒΥΘΟ...ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ...ΤΟ ΞΕΡΕΙ...ΕΔΩ ΘΑ ΡΥΤΙΔΩΝΕΙ ΜΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ...ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ...ΝΑ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΟΥΝ ΤΟ ΝΕΡΟ...ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ... ...ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΝΙΓΩ...ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΤΟ ΞΑΝΑΠΑΘΩ...ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι γενναίος. Ή μάλλον "Δεν υπάρχουν γενναίοι.Υπάρχουν μόνο αυτοί που δέχονται να πηγαίνουν χέρι χέρι με το φόβο."
ΔιαγραφήLuis Sepulveda
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΣ...Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΝ ΑΠ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ''ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΜΕ''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι, πλησιάζεις σε αυτό που θα ονομάζαμε γενναιότητα :-)
Διαγραφή