Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Μ. Ιωσηφίδου - 'Οταν "πέταξα" για πρώτη φορά..... (ιππασία)

13 σχόλια



Θυμάμαι τον εαυτό μου, εκεί γύρω στα πέντε, πάνω στον Έβρο. Είχαμε πάει να επισκεφτούμε τους εκεί παππούδες μου. Την Στάμω και τον Δημητρό.

Ο παππούς μου, που λέτε, είχε ένα άλογο. Τον Δημητρό, επίσης. Λευκός, ψηλός στα μάτια μου, αγέρωχος και με το πιο γλυκό βλέμμα που είχαν αντικρύσει ποτέ, τα μόλις πέντε μου χρόνια. Μου θύμιζε τον σκύλο μου τον Κόκο, μόνο που ήταν πιο μεγαλόσωμος.

Δεν ξέρω πώς κατάφερα να τον καβαλήσω. Αυτό που ξέρω και θυμάμαι πολύ καλά, ήταν ότι σαν τον καβάλησα, δεν ξανακατέβηκα από εκεί, παρά μόνον όταν ήρθε η μέρα να φύγουμε.


Με το που χάραζε η μέρα, πεταγόμουν από το κρεβάτι μου, έπαιρνα την αυγοφέτα που μου είχαν ετοιμάσει και έτρεχα να συναντήσω τον Δημητρό. Μεσημεριανό πάνω του έτρωγα. Τάιζα κι εκείνον, κι ας με μάλωναν…. Βραδινό επίσης. Χίλια τα καλοπιάσματα όταν νύχτωνε για να κατέβω.

Οι δυο μας, μέσα στο κτήμα του παππού, δίχως σέλα και χαλινά. Ένα καπίστρι όλο κι όλο, κι εκείνο κουρελιασμένο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα της αναχώρησης. Και το κλάμα μου. Δεν θα έπαιρνα μαζί μου τον Δημητρό. Δεν είχαμε που να τον βάλουμε. Δεν μπορούσαμε να τον μεταφέρουμε.

«Θα πλένω τα δόντια μου κάθε βράδυ. Θα τρώω όλο μου το φαγητό. Δε θα με ψάχνετε στις γειτονιές τα βράδια. Δε θα  μαλώνω με τους δασκάλους μου. Δε θα αντιμιλάω. Θα βοηθάω τη γιαγιά με τις δουλειές. Θα πηγαίνω κάθε μέρα σχολείο. Δε θα ξαναπώ όχι. Θα είμαι καλό παιδί. Ψέμματα! Θα είμαι το καλύτερο παιδί που έχει υπάρξει ποτέ.»

Μάταιες όλες οι υποσχέσεις που έδωσα. Τον Δημητρό, δεν τον ξαναείδα έκτοτε……

Τα χρόνια πέρασαν, και όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, ίππευα. Ή νόμιζα ότι ίππευα. Βοήθησαν και οι φίλοι, που είχαν δικά τους άλογα. Χλιαρά, βέβαια, τα συναισθήματα τότε.

Μόνο που στα είκοσί μου περίπου, ένα ατύχημα που είχα, μου προκάλεσε υψοφοβία. Ούτε στην καρέκλα δεν μπορούσα να ανέβω, δίχως να με λούσει κρύος ιδρώτας και να με πιάσει τρέμουλο.

Πώς τα φέρνει όμως, η ζωή καμμιά φορά, εε;;;;; 15 χρόνια αργότερα, και ενώ η αγάπη μου για τα άλογα έχει θαφτεί για τα καλά μέσα μου, - δεν έχω μιλήσει καν για αυτά, σχεδόν σε κανέναν – η κόρη μου, μου ζητά να ξεκινήσει ιππασία.

Μνήμες με κατακλύζουν. Όνειρα που έκανα, με εμένα καβάλα πάνω στο λευκό μου άτι, να σκίζω τον άνεμο στα δύο, να απλώνω τα χέρια μου και να ουρλιάζω από πληρότητα… Μόνο που φοβάμαι, συνάμα!

Τα παιδιά προσαρμόζονται, σκέφτομαι. Είναι εύπλαστα. Θα τα καταφέρει. Θα ενθουσιαστεί και θα με ξεχάσει….Νόμιζα! Αρνείται να ανέβει στο άλογο, εάν δεν ανέβω κι εγώ. Και άντε καλά. Θα το κάνω κι ας μου έχουν λυθεί τα γόνατα. Έλα, όμως, που η φοράδα που μου έχουν φέρει, έχει ύψος 1.83! Το κέρατό μου μέσα……

Η προπονήτριά μας (ναι μας), το αντιλαμβάνεται. Κάτι δεν πάει καλά. Κάνουμε έναν γύρω στον στίβο. Λεκάνη μπροστά, πίσω οι ώμοι, οι φτέρνες κάτω…. Αναπνοή! Ισορροπία….

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας. Την παραμονή, δεν κοιμήθηκα. Το ήθελα πολύ, αλλά φοβόμουν. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα το κάνω. Θα τον ξεπεράσω τον φόβο μου. Αυτόν και όποιον άλλο με ταλάνιζε.

Τα κατάφερα! Σηκώθηκα όρθια πάνω στη σέλα. Κι αν ακόμη τη στιγμή εκείνη τα πόδια μου έτρεμαν, ήξερα ότι αυτό, ήταν μόνο η αρχή.

Τράβηξα κι άλλους μαζί μου και τους φόρεσα την ίδια ιερή τρέλλα. Άρχισα να χάνομαι στο πράσινο γύρω μου, με συντροφιά τα ευγενέστερα των ζώων. Αγέρωχα, πανέμορφα, επιβλητικά, πιστά, πανέξυπνα, σκανταλιάρικα σαν μικρά παιδιά. Ζητιάνοι χαδιών και φιλιών.

Μαζί τους έζησα τη φύση. Αφουγκράστηκα τη γη, τα ίδια, τον εαυτό μου. Και καθώς ο αέρας χάιδευε το πρόσωπό μου, χάιδευε και την ψυχή μου. Απαλά. Η ανάσα, που μέχρι τότε σκάλωνε στο θώρακα, τώρα αβίαστα ακολουθούσε το μονοπάτι της. Το χαμόγελο πλάτυνε…..Διάβασα την ψυχή του και διάβασε τη δική μου. Φανέρωσε το μυστικό μου!

Ένιωσα στο πετσί μου την αρχέγονη σχέση μας. Συνεργάστηκα μαζί του και έμαθα να το «ακούω», χωρίς να το ακούω. Ακολούθησα μονοπάτια που τα γνώριζα, κι ας μην τα είχα περπατήσει ποτέ μέχρι τότε. Συνδέθηκα με το βαθύτερο παρελθόν μου.

Σήμερα, ένα χρόνο σχεδόν μετά, και χάρη στην επιμονή και υπομονή των δασκάλων μου, - Λουκία και Λεωνίδα - που πίστεψαν σε μένα και είδαν αυτό που δεν μπορούσα η ίδια να δω, συνεχίζω να ιππεύω. Μάλιστα θα αγωνιστώ κιόλας. Όπερ σημαίνει, ότι είμαι μια μάχιμη αμαζόνα, όπως λένε. Μόνο μου μέλημα πια είναι, να μην τους απογοητεύσω….

Αν σήμερα, τώρα, ανανέωνα την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, να ξεπεράσω όλους τους φόβους μου, θα το έκανα με περίσσεια σιγουριά. Μου πήρε λίγο ή πολύ – όπως το βλέπει ο καθείς – να βρω εμένα, αλλά τα κατάφερα! Είμαι πια γεμάτη όμορφες εικόνες και μυρωδιές και μπορώ να μοιραστώ τον κόσμο μου αφτιασίδωτη. Γυμνή……Κι αν υπάρχει κάτι που θα κουβαλώ πάντα μέσα μου, είναι τα λόγια της κόρης μου: "Όταν είμαι πάνω στον Λούκα, νιώθω σαν να έχω φτερά και πετάω".

Σημειωτέον, διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, η οποία μάλιστα οδεύει πανηγυρικά προς το τέλος της. Σας το λέω αυτό, γιατί η ιππασία δεν έχει ηλικία. Είναι το μόνο άθλημα ίσως, που δεν έχει όριο… Μόνο οφέλη.  Ο δε μύθος που την κατατάσσει στα ακριβά και ως εκ τούτου απαγορευτικά σπορ, δεν είναι άλλο παρά τούτο ακριβώς. Μύθος!

Photo: Memy K Ios

13 σχόλια :

  1. Υπάρχει κάτι που να μην κάνεις ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χιλιάδες κάτι!!!!! Ίσως η ερώτηση θα έπρεπε να διατυπωθεί διαφορετικά. Τι κάνω εξαιρετικά δηλαδή. Η απάντηση δε σε τούτη την ερώτηση θα ήταν πολύ απλά, τίποτα! Πολλά μεν, τίποτα εξαιρετικά δε ;-)

      Διαγραφή
    2. Δεν θα συμφωνήσω.Ακόμη κι αν δεν είχαν προηγηθεί τα σχόλια στην ανάρτηση του Στίρνερ,έχω προσέξει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο.Όλα συνδέονται μεταξύ τους.Κείμενα και φωτογραφίες.Τα σχόλια.Ο Τρότσκυ με έφερε εδώ και ενώ αρχικά γέλασα στην συνέχεια αναθεώρησα.Εξαιρετική δουλειά με ευρύ πεδίο.Μια πλατφόρμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως αν σκεφτεις ότι η αντιγραφή επιτρέπεται.

      Διαγραφή
    3. Μάλιστα ;-)

      Φυσικά και επιτρέπεται η αντιγραφή. Εξάλλου, ta aga8a copies ktontai......

      Πέραν τούτου, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά πρέπει να ομολογήσω με πάσα ειλικρίνεια, ότι χέστηκα. Το χαϊδεμα των αυτιών με αφήνει παντελώς αδιάφορη ;-)

      Διαγραφή
  2. ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΕΜΑΤΟ ΧΡΩΜΑΤΑ...ΜΥΡΩΔΙΕΣ...ΦΟΒΟΥΣ ΚΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ...ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ...Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. - δεν έχω μιλήσει καν για αυτά, σχεδόν σε κανέναν –

    Σχεδόν! άντε να βρεις καρφίτσα :-) ενημέρωσε για τον τρόπο μεταφοράς που πρότεινες τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι. Δεν πα να ήμουν πέντε χρονών, είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση........... Αν το έλεγα, θα έμεναν όλοι σε αυτό!!!!!!!!

      Αφού δεν μπορούσα πια να το κάνω, επέλεξα να μιλάω για αυτό. Επανήλθα όμως. Σχεδόν σε όλα όσα με πάθιαζαν :-)

      Διαγραφή
    2. Γιατί σχεδόν;Μαθαίνω νέα σου από τον κολλητό σου και με βάση τα λεγόμενά του έχεις δραστηριοποιηθεί.

      Διαγραφή
    3. Ναι!!!! Αλλά σε κάποια λιγότερο. Όπως το θέατρο λόγου χάρη και ο χορός. Επόμενο βήμα θα είναι το τραγούδι :-p

      Διαγραφή
    4. Και το πιάνο χαχα ένα μπράουνυ υπόθεση

      Συνέχισε.

      Διαγραφή
    5. αααααχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχαχαχχαχαχααχαχαχχαχααααααα αμάν πια με αυτό!!!!!!!!! Όπως τα λες. Γαλλικά, πιάνο και όλα τα καλά και ιδού η κατάληξη ;-)

      Thanks Jorge :-)

      Διαγραφή