Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν
σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα
τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα
σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται
χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική
συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην
αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !
---------------------------------------------------------------------
Από τον μικρό ναυτίλο..... Εμπρός λοιπόν! Ο κόσμος σου ανήκει. Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι........
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου