Οι ουρανοί μόνο για εμένα ελαύνουν
Των άστρων που με στεφανώνουνε αυτών
Η φύση με έκανε τον βασιλιά:
Για μένα ο ήλιος ανατέλλει αποκλειστικά,
Για μένα αποκλειστικά ο ήλιος περατώνει
Τον ακτινοβόλο κύκλο του μες στους αιθέρες
Και βλέπω, ηγεμόνα ήσυχο,
Στη βαρύτητά της επάνω ακίνητη τη γη
Στο κέντρο αυτού του σύμπαντος".
Αγέρωχε θνητέ, διώξε τα φαντάσματα αυτά
Επάνω στον ίδιο σου τον εαυτό για ρίξε μια ματιά.
Τι είμαστε, άτομα αδύναμα,
Για να κομίσουμε τόσο μακριά την έπαρσή μας;
Άφρονες! μιλάμε ωσάν αφέντες,
Εμείς που μέσα στων όντων τον ωκεανό
Κολυμπούμε συγχυσμένοι θλιβερά,
Εμείς που η επιπόλαια ύπαρξή μας,
Όμοια με την περαστική σκιά,
Αρχινά, φανερώνεται και δεν είναι πια!
Όμως ποιους δρόμους αθάνατους
Η Ουρανία στα μάτια μου μισανοίγει!
Θεά, είσαι εσύ που μας καλείς
Στους λαμπερούς των ουρανών τους θόλους;
Σ' ακολουθώ. Μεγεθυσμένη η ψυχή μου
Ξεπηδώντας από ένα τολμηρό φτερό,
Της γης τα σύνορα άφησε:
Με του πυρσού σου την καθάρια λάμψη
Οδήγησέ με στο ναό όπου η φύση
Κρύβει τους μεγαλοπρεπείς της θησαυρούς.....
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου