Andre Chenier / Poem

Ω ένδεια σκληρή! ω ασήκωτη σκλαβιά!
Ω μοίρα! Πρέπει λοιπόν μες στην πιο όμορφή μου ηλικία να δω,
Να επιπλέουν οι μέρες μου υφαντά πόθων και λυγμών,
Στην παλίρροια και την άμπωτη της ελπίδας και των καημών!
Συχνά, εξαντλημένος σκλάβος να'μαι και να πίνω το κατακάθι
Απ'το πικρό αυτό ποτήριο που ονομάζουμε ζωή,
Απ'την καταφρόνια κατάκοπος των ηλιθίων που ακολουθεί τη φτώχεια,
Κοιτάζω τον τάφο, καταφύγιο ποθητό
Χαμογελώ στον θάνατο τον εκούσιο κι έτοιμο να'ρθει
Με εκπλιπαρώ, κλαίγοντας, να τολμήσω την αλυσίδα μου να σπάσω
Ήδη το στιλέτο το ηδύ που το στήθος μου θα τρυπούσε
Φανερώνεται στα μάτια μου και κάτω απ'το χέρι μου δονείται
Κι ύστερα η καρδιά μου ακούγεται και αφήνεται στη λιγοψυχία:
Οι γονείς, οι φίλοι μου, το μέλλον, η νεότητά μου
Τα ατελή γραπτά μου * επειδή, από τα μάτια τα δικά του,
Ο  άνθρωπος ξέρει να κρύβεται με έναν πέπλο πλανερό *
Σ'όποιο μαύρο ριζικό κι αν είναι υποδουλωμένος,
Με μιαν αγκάλη ανίκητη τη ζωή σφιχτά αδράχνει
Και πάει να ψάξει πολύ μακριά, κάλλιο απ'το να πεθάνει,
Κάποια φίλη πρόφαση για να ζήσει και να στενάζει
Έχει υποφέρει, υποφέρει: τυφλωμένος από ελπίδα,
Από το ένα στο άλλο βάσανο σέρνεται ως τον τάφο,
Κι ο θάνατος, των δεινών μας το γλυκύτατο τούτο γιατρικό,
Του φαίνεται ένα νέο δεινό, απ'όλα το πιο βάναυσο.