Maurice Rollinat / Poem - Οι Κρεμασμένοι

Νουθετημένος απ'το ύπουλο κρασί
Ο άνθρωπος ξαναπίνει μια τελευταία γύρα,
Μετά, περνώντας στο λαιμό του τη θηλιά,
Βγάζει τη γλώσσα στο κενό.

Παγώνει εκεί, κάτω απ'το δοκάρι,
Όταν, παράλληλα καταφθάνει,
Ακροβάτης ντελικάτος και αεράτος,
Στην άκρη του νήματός της η αράχνη.

Τότε, μπροστά στην τεράστια μάζα
Που βαριά αιωρείται και μορφάζει
Λέει, την τύχη της καθώς δοξάζει,
Μες στη φιλοσοφία της δηκτική:

"Είναι ωστόσο αληθές ότι είν'ο Θάνατος
Που τον κρεμασμένο εντάσσει στη Ζωή!!!!!!!"

* Υπό-Baudelaire? Κατά τον Verlaine....Μπορεί. Εμένα είναι από τους αγαπημένους μου.....