Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Stephane Mallarme / Poem - Αγωνία

1 σχόλιο
Αγωνία.....

Δεν θα έρθω το βράδυ αυτό το σώμα σου να νικήσω, ω κτήνος
Όπου οι αμαρτίες ενός λαού πηγαίνουν, μήτε να σκάψω
Μέσα στ'ακάθαρτα μαλλιά σου μια λυπημένη θύελλα
Κάτω από την ανία την ανίατη που χύνει το φιλί μου:
Γυρεύω στο κρεβάτι σου τον ύπνο τον βαρύ δίχως όνειρα
Να σέρνονται κάτω απ'τις άγνωστες κουρτίνες της τύψης,
Και που ν'απολαύσεις μπορείς μετά απ'τα μαύρα ψέματά σου,
Εσύ που για την ανυπαρξία πιο πολλά απ'τους νεκρούς γνωρίζεις:
Επειδή η Διαστροφή, που την έμφυτή μου ευγένεια φθείρει,
Μ'έχει όπως κι εσύ με τη στειρότητά της σημαδέψει,
Αλλά εφόσον το πέτρινό σου στήθος κατοικείται
Από μια καρδιά που κανενός ανομήματος το δόντι δεν πληγώνει,
Δραπετεύω, ωχρός, αφανισμένος, απ'το σάβανό μου στοιχειωμένος,
Έντρομος μην τυχόν πεθάνω την ώρα που πλαγιάζω μόνος.



1 σχόλιο :

  1. Μορφή του Συμβολισμού! Αγάπησε το πιθανό και όχι το πραγματικό νόημα των λέξεων.... Με αφορμή αυτό και μόνον, η αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή