Maurice Blanchard - Η σκόνη, οι χρόνοι

Maurice Blanchard.....Ένα παιδί που είχε την τύχη να γεννηθεί με ένα μεγάλο ταλέντο και την ατυχία να τον φέρει στον κόσμο μια άκαρδη γυναίκα, η οποία θα ρημάξει την παιδική του ψυχή. Είναι πόλεμος να ζεις έλεγε και έγραφε για να γιατρευτεί. Λόγος που ξεσκίζει σαν καλοακονισμένη λεπίδα....

"Ζει μες στις φλόγες. Δεν καίγεται, τον προστατεύει η πραγματικότητα. Η τύχη είναι ο κύριός του και ο θάνατος το πάθος του. Η συμπόνια, είναι η χειρότερη ύβρις και τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε, μήτε για εκείνον, μήτε εναντίον του. Κυρίως μην τον οικτίρετε, θα σας σκότωνε! Υπήρξε ένα παιδί εγκαταλελειμμένο επάνω σε ένα μάτσο αγκάθια. Υπήρξε ένας έφηβος δίχως ελπίδα και δίχως φως. Υπήρξε ένας τυφλοπόντικας στο υπόγειο βασίλειό του και η γη υπήρξε για κείνον ένα καταφύγιο ενάντια στη χαμέρπεια του ουρανού. Η πρώτη αιτία των καταιγίδων είναι ο άνεμος που αφηνιάζει τις φοράδες, και αυτές. Ο άνεμος είναι που παίρνει μαζί του τα δέντρα στον παράδεισο. Τα δέντρα το ξίφος τον σπόρο. Και τα φίδια επίσης. Αυτά που κάνουν την καρδιά μας να σπάζει."

Εκείνος, εκείνη, ο δίδυμος....