Michel Foucault: Ο Ωραίος Κίνδυνος (απόσπασμα) #Φουκώ

... Και θα σας πω ότι η γραφή, για μένα, συνδέεται με τον θάνατο, ίσως ουσιωδώς με τον θάνατο των άλλων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το να γράφεις θα ήταν σαν να δολοφονείς τους άλλους και να διαπράττεις εναντίον τους, εναντίον της ύπαρξής τους, μια χειρονομία οριστικά φονική που θα τους εξεδίωκε εκτός παρουσίας, που θα διάνοιγε εμπρός μου έναν αυτοκύριαρχο και ελεύθερο τρόπο. Καθόλου. 
Για μένα, το να γράφεις έχει εν πολλοίς να κάνει με τον θάνατο των άλλων, αλλά έχει ουσιωδώς να κάνει με τους άλλους καθότι ήδη νεκροί. Μιλώ κατά κάποιον τρόπο πάνω στο πτώμα των άλλων. Οφείλω να το ομολογήσω, αιτούμαι ολίγον τον θάνατό τους. Μιλώντας για αυτούς, βρίσκομαι στην κατάσταση του ανατόμου που διενεργεί αυτοψία. Με τη γραφή μου διατρέχω το σώμα των άλλων, το τέμνω, σηκώνω τις επιδερμίδες  τους και τα δέρματα, προσπαθώ να ανακαλύψω τα όργανα και, φέρνοντας τα όργανα στο φως της μέρας, κάνω να εμφανιστεί επιτέλους εκείνη η εστία της κάκωσης, εκείνη η εστία του κακού, εκείνο το κάτι που χαρακτήρισε τη ζωή τους, τον στοχασμό τους και που, στην αρνητικότητά του, οργάνωσε τελικά όλα όσα εκείνοι υπήρξαν. Αυτή τη φαρμακερή καρδιά των πραγμάτων και των ανθρώπων, ιδού κατά βάθος τι προσπάθησα πάντοτε να φέρω στο φως της μέρας. Έτσι λοιπόν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι νιώθουν τη γραφή μου σαν επίθεση. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μέσα της κάτι που τους καταδικάζει σε θάνατο. Στην πράξη είμαι πολύ πιο αφελής. Υποθέτω απλώς ότι είναι ήδη νεκροί. Για αυτό και εκπλήσσομαι τόσο πολύ όταν τους ακούω να φωνάζουν...