
Τα χάδια του χορταριού πνίγοντας τις τύψεις
Και αυτά τα χέρια σιωπής στα φορέματα του πόθου
Γλυκύτητα να σε στραγγαλίσω λαρύγγι της ανάμνησης
Σιωπή και η νύχτα πηχτή στις όχθες της μνήμης
Ένας άγγελος κλαίει και πεθαίνει μέσα σε πτύελα από μουαρέ
Κι αυτά τα χέρια σιωπής στους κόλπους της σάρκας
Γλυκύτητα να σε ξεριζώσω γλώσσα ενός γέλιου πικρού
ΕΤΣΙ...ΑΡΓΑ...ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ...Η ΜΝΗΜΗ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΑΠ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΗΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα από κάπου ξεκινούν! Ομοίως και καταλήγουν ;-)
Διαγραφή