Tarkovsky Arseny / Poem: Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου...

Photo: Memy K Ios

"Αναμφισβήτητα ο πατέρας μου είναι ο μεγαλύτερος ζων Ρώσος ποιητής. Έχει ένα δυναμικό λυρισμό και ένα πνευματικό σφρίγος που τον καθιστούν ποιητή στην πιο αμιγή του μορφή. Γι' αυτόν το κυρίαρχο είναι η ενδότερη, η πνευματική διάσταση της ζωής, η αίσθηση του πνευματικού χρέους απέναντι στον τόπο, στη χώρα και στο ρόλο του μέσα σ'αυτή. Είναι μετριόφρων. Ποτέ δεν έγραψε κάτι για να γίνει διάσημος, για να προβληθεί. Έζησε δύσκολα χρόνια. Τα βιβλία του άργησαν πάρα πολύ να εκδοθούν. Μόνο πρόσφατα άρχισαν να εμφανίζονται."

Τάδε έφη ο γιος του, Αντρέι,του οποίου η αγάπη για τη φωτιά, το νερό, τη φύση, τα απόμακρα ρωσικά τοπία, η άρνηση του θανάτου, η νοσταλγία των παιδικών χρόνων, όλα έχουν ως αφετηρία τον ποιητικό κόσμο του πατέρα του. Στις ταινίες του Καθρέφτης, Νοσταλγία και Στάλκερ, ακούγονται ποιήματα του πατέρα Ταρκόφσκυ, τα οποία κάποιες φορές διαβάζει ο ίδιος.


Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου


Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου,
Στο λιόγερμα
Της πικρότατης ζωής,
Καταθλιμμένος,
Μπήκα στο γυμνό, άγνωστο δάσος,
Ολόλουστο
Με της ομίχλης το θαμπό γυαλί.
Απ'τα γκρίζα κλαδιά
Έσταζαν δάκρυα καθαρά,
Τέτοια που τα μοναχικά δέντρα
Ξέρουν να χύνουν παραμονές χειμώνα
Με τα νεκρά χρώματα.
Και ξαφνικά έγινε το θαύμα:
Στο λιόγερμα
Ένα κομμάτι από γαλάζιο τρύπησε τα μαύρα σύννεφα
Και μια αχτίδα δυνατή πέρασε, σαν Ιουνίου φως,
Απ'τις μέρες που θα'ρθουν στο παρελθόν μου.
Κι έκλαιγαν τα δέντρα παραμονές
Χαρούμενων γιορτών κι ευλογημένων έργων,
Στιγμών ευτυχισμένων στης πέτρας το γαλάζιο.
Κι οδηγούσαν το χορό τα περιστέρια,
Όπως στα πλήκτρα τρέχουνε τα χέρια,
Από τη γη ως τα ψηλά τ' αστέρια.

Χειμωνιάτικη μέρα - Απόδοση στα Ελληνικά Χρήστος Κολτούκης