Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Arthur Rimbaud / Biography (βιογραφία)

9 σχόλια

Θα μιλήσουμε για έναν επαναστάτη. Έναν ροκ τύπο. Έναν αναρχικό. Έναν καταραμένο. Γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1854 και πέθανε τριανταεπτά (37!!!!!!) έτη μετά, στις 10 Νοέμβρη του 1891.

Ποιος θα μπορούσε να είναι; Μόνο ο Jean Nicolas Arthur Rimbaud ή απλά Arthur Rimbaud.

Μια Εποχή στην Κόλαση

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη
γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.
Μ' ύπουλο σάλτο, χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες
τις χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μοu.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
τού ηλίθιου.


Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
λέω ν' αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμποσίου
μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
Το κλειδί αυτό είν' η συμπόνια.
Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
«Θα μείνεις ύαινα...». ολολύζει ο διάβολος :
και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
«Φτάσε στο θάνατο μ' όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου,
τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !»
Αχ ! απαύδησα.
Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδελυρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σάς, τους εραστές της απουσίας του
περιγραφικού η διδακτικού ύφους σ' έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

Ερώτηση: Πόσο χρονών νομίζετε ότι ήταν όταν έγραψε το παραπάνω; Θα σας πω. 19!!!!!! Ένας δεκαεννιάχρονος ελευθεριάζων επαναστάτης, αναρχικός, αλήτης……..

Γνήσιος διανοούμενος, που στα 15 του ήταν ήδη ώριμος ποιητής με σπουδαίο έργο. Ήταν αυτός που σημάδεψε όσο κανείς άλλος την εποχή του και τις μετέπειτα, και έβαλε τη σφραγίδα του στη συμβολική ποίηση και τη λογοτεχνία της παρακμής.

Ολοκλήρωσε την προσφορά του στα 21 του χρόνια και έκτοτε δεν ξαναέγραψε ούτε λέξη. Έκαψε ότι μέχρι τότε είχε γράψει και ταξίδεψε με την ιδιότητα του εμπόρου. Αν σήμερα έχουμε τη δυνατότητα, έστω, απλώς να διαβάζουμε το παραπάνω, το οφείλουμε σε ορισμένους φίλους του, που το φύλαξαν.

Μυστήριο παραμένει, τι τον οδήγησε σε τούτη την απόφαση. Τι συνέβη μέσα στο μυαλό του; Πώς αυτός ο γεμάτος φλόγα και πάθος νεαρός ποιητής, καταλήγει έμπορος όπλων και προφήτης συνάμα, μιας φυλής στην Αφρική;

Γνωρίζουμε, ότι η ζωή του, μέχρι εκείνο το σημείο, φέρει παρακμιακά στοιχεία. Πρόκειται περί ενός ανθρώπου, που δεν υπακούει σε νόρμες, υποκύπτει στο αλκοόλ, ζει μια παθιασμένη σχέση με τον επίσης ποιητή Paul Verlain, επιδίδεται σε ποινικά κολάσιμες πράξεις, αποκηρύσσει την ίδια του τη μητέρα και τα ίδια του τα λόγια, βάζοντας, κυριολεκτικά, φωτιά στην ποίηση του και συμμετέχει στην Paris Commune.

Ίσως οι παραπάνω είναι οι λόγοι που τον ώθησαν στη φυγή και την απομόνωση, μακριά από τους καλλιτεχνικούς κύκλους, τους φίλους του, τον ίδιο του τον εαυτό. Θεωρούσε εαυτόν ανίκανο για ποίηση και πέθανε στην πατρίδα του τη Γαλλία, έχοντας ζήσει μόλις 37 έτη. Ίσως, αυτό ήταν το τίμημα για να περάσει στην αιωνιότητα. Μελετώντας τον, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι ο ίδιος το γνώριζε. Είδε, παρουσίασε και εξύψωσε την ομορφιά, εκεί που άλλοι έβλεπαν βρωμιά, παρακμή, ανηθικότητα. Έζησε, ως ένας άλλος εκ πεποιθήσεως αλήτης. Και αυτός.

Έδωσε μέσα από τα γραπτά του, που κατά τύχη σώθηκαν, μια γροθιά στο κατεστημένο, μελανιάζοντάς το. Έριξε μια μούντζα – λαϊκιστί- στα πρέπει, τα καθώς πρέπει, τις κάθε άλλο παρά «ακραιφνείς» ηθικές. Έφτυσε κατάμουτρα τα πάντα και τους πάντες, όντας ο καλύτερος. Και τον ζητωκραύγασαν. Ήταν πράγματι ο καλύτερος, και δεν μπορούσαν, παρά να του το αναγνωρίσουν.

Το έργο του επηρέασε και ενέπνευσε καλλιτεχνικά πλήθος υπηρετών, κάθε μορφής τέχνης. Χαρακτηριστικά, αναφέρω:

Pablo Picasso, Andre Breton, Jean Cocteau, Bob Dylan, Alain Ginsberg, Jim Morrison, Hector Zazou (και μέσω αυτού τους David Sylvian, John Cale, Gerard Depardieu, Ryuichi Sakamoto, Lisa Gerrard, Bjork), Patti Smith, Richard Hell, Tom Verlaine, Moby, Kendra Smith κ.ά.

Παράλληλα, του αποδόθηκαν χαρακτηρισμοί, όπως «the child of anger», «the man with soles of wind», «an infant Shakespeare».

Στα σημαντικά του έργα, κατατάσσονται τα Une Saison en Enfer, το Le Bateau ivre, το Voyelles, το Mimoire…..

Δε θα αναλύσω το έργο του. Θα ήταν ανέκδοτο, όπως θα έλεγε και η κόρη μου, όπερ σημαίνει γκροτέσκο, διότι η ποίηση έχει εξαφανιστεί πια. Κι ας έχει ακόμη τη δύναμη, να σου αλλάξει τη ζωή. Πλέον, υμνούμε Χατζηγιάννηδες, Πλούταρχους, Παντελίδηδες……..

9 σχόλια :

  1. Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ''ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ''...ΤΡΥΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΜΒΡΑΝΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ...ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ Σ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΕΘΕΙ ΚΙ ΟΣΟ ΤΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΤΟΣΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ...ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ...ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΟΡΙΑ...ΤΟΤΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΛΕΜΕ...ΟΛΟΙ ΠΟΘΟΥΜΕ...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΝ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...ΠΟΥ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΕΡΧΕΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΔΙΑΒΑΣΑ...ΕΝΟΙΩΣΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΕ... ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...ΟΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΧΥΜΕΝΑ...ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΣΩ...ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ...Η...ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ...ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ...Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν όρια. Και κάποια καλώς υπάρχουν. Άλλα κακώς. Δεν είναι χαρακτηριστικό του Ρεμπώ μόνο αυτό. Αυτό που σου βγάζει εννοώ. Αλλά όλων των καταραμένων, που για κάποιο λόγο έτσι ονομάστηκαν. Μπωντλαίρ, Βερλαίν (έρωτας μεγάλος, μέχρι και που τον πυροβόλησε), Βιγιόν, Μαλλαρμέ και τόσοι άλλοι.

      Θα σου πω αυτό που παρατηρώ σε κάθε σχόλιό σου. Αναφέρεσαι πάντα σε όρια και ελευθερία και μάλιστα τα συσχετίζεις. Αφού λοιπόν, το κάνεις, θα απαντήσω με το απόλυτο κλισέ. Ότι η ελευθερία σου σταματά, εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Συνεπώς ναι. Υπάρχουν όρια. Και ναι, δεν είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος είσαι τη στιγμή που θα αντιληφθείς την ακριβή έννοια της αγάπης, και δε θα προσπαθήσεις να την ερμηνεύσεις κατά το δοκούν. Θα την αποδεχτείς για αυτήν που είναι και μαζί με αυτήν και όσους την προκαλούν ή και όχι.

      Το μια εποχή στην κόλαση το διάβασα στην εφηβεία μου. Πρόσφατα ξανά. Αυτήν τη φορά, κρατώντας σημειώσεις, για την επόμενη γενιά. Όχι για να μεταβιβάσω έτοιμη (μασημένη) γνώση ή ανάλυση, αν θες, αλλά γιατί φαντάζομαι ένα μουτράκι να χαμογελάει όταν έρθει η ώρα του να το διαβάσει. Πολύ πιθανόν να αναρωτιέται τι βλακείες γράφω, αλλά ..... :-)

      Διαγραφή
  2. Από τη βιασύνη μου, ξέχασα να σε ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιλάμε λοιπόν για συμβιβασμό ;

      Διαγραφή
    2. Φυσικά και μιλάμε για συμβιβασμό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί προσδίδετε αρνητική χροιά στον όρο. Δεν είναι κακό να συμβιβάζεσαι. Δεν μπορείς διαφορετικά να συνυπάρξεις. Εν προκειμένω, μιλάμε για έναν πολύ ταλαντούχο άνθρωπο, αλλά φανερά δυστυχισμένο. Μία διαρκής μάχη η ζωή του. Όχι ότι εμείς δεν έχουμε περπατήσει στα χνάρια του, αλλά οι ζωές όλων μας αλλάζουν. Έτσι αλλάζει και η θεώρηση των πραγμάτων, καταστάσεων και ανθρώπων.

      Διαγραφή
  3. ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΒΛΗΤΑ...ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...ΔΙΕΥΡΥΝΕΙΣ...ΔΕΝ ΚΑΤΑΠΑΤΑΣ..ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΣ...ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ...ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ...ΚΙ ΕΔΩ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ...ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ...ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΖΩΝΤΑΝΟ...ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΖΩ...ΝΑ ΑΝΘΙΖΕΙ ΝΑ ΜΗ ΚΑΤΣΙΑΖΕΙ...

    ΟΙ ΣΗΜΙΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ...ΜΟΝΟ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...ΠΑΡΑΚΑΛΩ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ζωντάνή. Ή θα έπρεπε να είναι ζωντανή. Από εκεί και πέρα, λες κάτι άλλο. Φυσικά και φροντίζεις να παραμείνει ζωντανή και μάλιστα να ανθίζει. Μου αρέσει η επιλογή των λέξεων. Εντούτοις, μόνοι και μαζί δε γίνεται. Σωστά;;;;;; Εκτός κι αν πάρουμε κι εμείς ένα όπλο ;-)

      Διαγραφή
    2. ΣΥΝΗΘΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ...ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΕΝΟΣ ΟΠΛΟΥ...ΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΟΠΛΟ...ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ... ;)

      Διαγραφή
    3. "Συνήθως γίνεται αυτό που αποφασίζουμε να γίνει.....". Επιλογή. Όπως όλα. Πώς, γιατί, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η έκβαση, όλων και όχι μόνο αυτού που συζητάμε, η οποία είναι αποτέλεσμα πάντοτε δικών μας επιλογών. :-)

      Διαγραφή