Rouge et Noir a Badem Ciflik

Ο Theodor Ludwig Wiesengrund Adorno (1903-1969), εβραϊκής καταγωγής, ήταν κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, μουσικολόγος και συνθέτης. Υπήρξε μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης, καθώς και μουσικός διευθυντής στο Radio Project των Η.Π.Α.

Γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη και ήταν το μοναχοπαίδι των Oscar Alexander Wiesengrund και Maria Barbara Calvelli-Adorno. Πήρε μαθήματα πιάνου και σύνθεσης, υπήρξε άριστος μαθητής και στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε την Κριτική του Καθαρού Λόγου του Καντ. Όπως, ο ίδιος ισχυριζόταν, όφειλε σε τούτες τις αναγνώσεις πολύ περισσότερα παρά στους δασκάλους του. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης (φιλοσοφία, μουσικολογία, ψυχολογία, κοινωνιολογία) και την περίοδο εκείνη γνώρισε τους Χορκχάιμερ και Μπένγιαμιν. Θεωρώντας ότι θα ασχοληθεί με τη σύνθεση και την κριτική μουσικής, ξεκινά το ’25 σπουδές στη Βιέννη, στη Δεύτερη Σχολή της Βιέννης. Επιστρέφοντας από την Βιέννη, και μετά κόπων και βασάνων, καταφέρνει έπειτα από τρία χρόνια να πάρει τον τίτλο του Καθηγητή, αφού υπέβαλλε το χειρόγραφο "Η κατασκευή της αισθητικής". Το θέμα της εναρκτήριας διάλεξής του ήταν «Η Σημερινή Αξία της Φιλοσοφίας». Εδώ εισήγαγε την θέση ότι το όλον είναι το μη αληθές (Minima Moralia). Δυστυχώς, το 1933 και δεδομένης της μη άρειας καταγωγής του, ο τίτλος του ανακλήθηκε από τους Ναζί.

Ο Νέλσον Μαντέλα, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εποχής μας, είναι ένας άνθρωπος που η αφοσίωσή του στις ελευθερίες του λαού του ενέπνευσαν υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο.

Ο Μαντέλα γεννήθηκε στο Τρασκέι, στη Νότιο Αφρική και ήταν γιος ενός φυλάρχου. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, τη Νομική Σχολή. Το 1944, έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και εργάστηκε ενεργά για την εξάλειψη των πολιτικών του απαρτχάιντ του κυβερνώντος

Γεννημένος, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70, με τον Chet Baker να τον παρασύρει σε άλλα μονοπάτια, ο HIOR CHRONIK, ξεκινά τα μουσικά του βήματα από νωρίς, ως μουσικός παραγωγός στον Jazz Fm, υπό τις οδηγίες του πολύ γνωστού Κώστα Γιαννουλόπουλου, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Παράλληλα, αρθρογραφεί σε διάφορα μουσικά περιοδικά.

Με την δημιουργία της μουσικής ξεκίνησε να πειραματίζεται λίγα χρόνια πριν, εστιάζοντας περισσότερο στον κινηματογραφικό ήχο. Η μουσική του στηρίζεται στο πιάνο και τα μακρόσυρτα μελαγχολικά ηχοτοπία, που διαμορφώνουν έναν ήχο περιβαλλοντικό, πέρα από εκφραστικές δεσμεύσεις.

Υπάρχουν στιγμές ηρεμίας, νευρικότητας, πόνου, χαράς, αναπόλησης, νεκρού χρόνου, που μας βρίσκουν, να αναζητούμε στους λαβυρίνθους της μνήμης μας, ήχους, να τις συνοδέψουν. Ψάχνουμε συνδέσεις με άλλες στιγμές, που ανήκουν στο παρελθόν και έχουν παρελθούσα αξία. Είναι οι ήχοι εκείνοι, οι γνώριμοι, που μας χαϊδεύουν. Η επανάληψη, μας χαρίζει, τρόπο τινά, ασφάλεια. Ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Έχουν καρφωθεί μέσα μας για τα καλά.

Ενίοτε, ωστόσο, επιλέγουμε την παύση, πραγματική ή μουσική, μιας και η επανάληψη κουράζει και μιας και οι παλιοί, καλοί και γνώριμοι, ενδεχομένως, δεν μπορούν να μας δωρίσουν εκ νέου το ταλέντο τους.

Τότε, από το πουθενά και εκεί που δεν το περιμένεις, όπως όλα τα όμορφα τούτης της ζωής, το αυτί σου πιάνει νότες γάργαρες……

Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει τα άλμπουμ:

I'm a Tree (Enregistrements Variables) - 2010
Unspoken Words (Mü-Nest) – 2011

Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με εξαίρετους μουσικούς του είδους, όπως Arovane, Sophie Hutchings, Akira Kosemura, Mikael Delta, Natalie TBA, Field Rotation κ.α..

Αυτό, που ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν, είναι ότι ο Hior Chronik είναι και ένας εξαίρετος φωτογράφος, με τη δύναμη του φακού του, να αιχμαλωτίζει όχι μόνο αυτό που το γυμνό μάτι βλέπει, αλλά και τα συναισθήματα που προκαλεί η ίδια η εικόνα, πριν καν αυτά αποκτήσουν μορφή.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924.

Από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά. H εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε.

Στα δεκαεπτάμισι χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε».

Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη, «τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες», όπως έλεγε και ο ίδιος.

Ένας εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της μουσικής σκηνής, στη χώρα μας. Για κάποιους άλλους, ίσως η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας.

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης. Παράλληλα, εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Θα μιλήσουμε για έναν επαναστάτη. Έναν ροκ τύπο. Έναν αναρχικό. Έναν καταραμένο. Γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1854 και πέθανε τριανταεπτά (37!!!!!!) έτη μετά, στις 10 Νοέμβρη του 1891.

Ποιος θα μπορούσε να είναι; Μόνο ο Jean Nicolas Arthur Rimbaud ή απλά Arthur Rimbaud.

Μια Εποχή στην Κόλαση

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη
γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.
Μ' ύπουλο σάλτο, χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες
τις χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μοu.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
τού ηλίθιου.

Ο όρος "μπίτνικ" επινοήθηκε από έναν αρθρογράφο, τον Χερμπ Κάιν, που χρησιμοποίησε τη ρωσική κατάληξη "-νικ", όπως "σπούτνικ". Η λέξη "μπιτ" έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους. Από την αρχή πάντως πήρε μια αρνητική, υποτιμητική σημασία, έτσι όπως παρουσιαζόταν από τον Τύπο. Στο πεδίο της σοβαρής διανόησης δέχθηκε πολύ πιο ξεκάθαρες επιθέσεις: τα σχόλια των διανοουμένων της εποχής ήταν ως επί το πλείστον τρομερά αρνητικά. Οι μπίτνικς χαρακτηρίστηκαν ψυχοπαθείς, ενάντια σε όλους τους κανόνες της κοινωνίας. Ο χαρακτηρισμός, τους αποδόθηκε από τους μπουρζουά διανοούμενος. Ποιοι ήταν; Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ…………

Εντούτοις, και παρά την προσπάθεια υποτίμησης, από μερίδα του τύπου, υπήρξαν άνθρωποι που έβρισκαν τους μπίτνικς πολύ ενδιαφέροντες και όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να προσεγγίζει τη δουλειά τους αλλά και τις πηγές τους. Ότι δηλαδή οι μπίτνικς είναι κληρονόμοι μιας μακράς, εναλλακτικής, αντεργκράουντ και μποέμ παράδοσης που πάει τουλάχιστον 200 χρόνια πίσω.

Ο Hunter S. Thompson υπήρξε διάσημος για τις ομολογουμένως πνευματώδεις παρατηρήσεις του, όσον αφορά την πολιτική και την κοινωνία εν γένει, στο περιοδικό Rolling Stone και σε βιβλία όπως το Fear and Loathing in Las Vegas.

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όσο υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτείων.

Το ’66 έγραψε για τη σχέση του με μια συμμορία μοτοσικλετιστών στο Hell’s Angel και βρέθηκε στο προσκήνιο της αντικουλτούρας.

Με την ευφράδεια που τον διακρίνει, την ωμή γλώσσα που χρησιμοποιεί, δημιουργεί μία δημόσια persona, αξιοπρόσεκτη. Σκληρός πότης και αντι-εξουσιαστής, επικεντρώνεται στη δική του τρελή συμπεριφορά και ονομάζει τη δημοσιογραφία που ασκεί, «gonzo journalism».

Γνωστός και ως Dr. Gonzo ή Dr. Hunter S. Thompson.

Άλλος ένας αξιόλογος κύριος της jazz.

O John Birks Dizzy Gillespie, γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1917 και ήταν το τελευταίο από εννέα παιδιά. Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια, εξαιτίας του πατέρα του, ο οποίος πέθανε όταν ο Gillespie ήταν μόλις δέκα, αφήνοντας την οικογένεια αντιμέτωπη με τρομακτικές οικονομικές δυσκολίες.

Την ίδια περίπου περίοδο, η δασκάλα του, τον φέρνει σε επαφή με τη μουσική.

Το υποκοριστικό του, το οφείλει στη συμπεριφορά του. Χωρατατζής και απρόβλεπτος.

Χαρακτηριστικό είναι, ότι μετέφερε την τρομπέτα του σε μια χαρτοσακούλα. Πριν το ατύχημα

Συνεργάστηκε για μόλις τέσσερις εβδομάδες με τον Duke Ellington, δημιουργώντας στη συνέχεια τη δική του ορχήστρα, παίζοντας στο Onyx Club, όπου και γεννήθηκε η bebop. To Be or Not to Bop……

Με λάτιν επιρροές στη συνέχεια, ένας τρομπετίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και υποψήφιος πρόεδρος, που σε περίπτωση εκλογής του, θα μετονόμαζε τον λευκό οίκο (The White House) σε "The Blues House", βολεύοντας – ας μου επιτραπεί η έκφραση – όλους τους αγαπημένους συνεργάτες και φίλους του, όπως ο Ray Charles, ο Miles Davis και ο Malcolm X.

Ο Duke Ellington επηρέασε σε βάθος πλείστους μουσικούς και συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων μορφών της jazz μουσικής, παρ’όλο που η μουσική του διαδρομή συμπεριέλαβε κι άλλα είδη, όπως blues, gospel, movie soundtracks, popular, και κλασσική. Χάρη σε αυτόν, η αντίληψη για την τζαζ μουσική, έγινε εφάμιλλη της κλασσικής. Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο ίδιος αποκαλούσε τη μουσική του "American Music" και όχι jazz. Και αυτός, ξεκίνησε μαθήματα σε νεαρή ηλικία. Συγκεκριμένα, στην ηλικία των επτά.

Το «υποκοριστικό» του «Duke», το οφείλει αποκλειστικά στη μητέρα του, η οποία επέμεινε ο γιος της να έχει τρόπους, να φέρεται και να ζει με κομψότητα. Αυτό τουλάχιστον, μαρτυρούν οι παιδικοί του φίλοι, οι οποίοι και του έδωσαν το υποκοριστικό Duke. Ο ίδιος βέβαια, το αποδίδει στον Edgar McEntree.

Μεγάλη μορφή, με εξαιρετικές συνεργασίες και πατέρας μιας φράσης, που έγραψε τη δική της ιστορία:

“It don’t mean a thing, if it ain’t got that swing!”

Πίστευε πως η ζωγραφική θα έπρεπε να φτάσει σε εξίσου αφαιρετικό επίπεδο, με την μουσική, όπου τα χρώματα θα αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους όπως οι νότες μιας μελωδίας. Για εκείνον, χρώματα και ήχοι, ήσαν άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια κοινή εμπειρία. Αυτό θέλησε να αποδώσει στα έργα του.

Δημιουργεί το δικό του λεξιλόγιο χρωμάτων. Σε αυτό, το γαλάζιο είναι ουράνιο χρώμα και δηλώνει ηρεμία, ενώ το κίτρινο στον αντίποδά του, δηλώνει ένταση και είναι τοξικό. Ο συνδυασμός τους, το πράσινο, είναι το σημείο όπου αλληλοεξουδετερώνονται. Είναι η απόλυτη γαλήνη, χωρίς έντονα αισθήματα χαράς ή λύπης.

Σας καλημερίζω και επίσημα, με έναν τρομπετίστα, που επίσης έβαλε το λιθαράκι του σε αυτό το μοναδικό είδος μουσικής.

Πατέρας, ενός πιο χαμηλότονου στυλ, που γνώρισε στον κόσμο σαν cool jazz. Το “The Birth of the Cool” το 1949 προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.

Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’50 έκανε διάσημη τη Modal jazz ανοίγοντας νέους δρόμους για μια ακόμα φορά, ηχογραφώντας δύο από τα κλασικότερα άλμπουμ όλων των εποχών στην ιστορία της τζαζ, το “Milestones” το 1958 και το “Kind of Blue” το 1959.

John Coltrane ή απλά Trane. Ποιος λάτρης της jazz, δε νιώθει έστω ένα σκίρτημα, στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του;

Γεννήθηκε το '26 και πέθανε το '67, αφήνοντας ερωτηματικά σε όλους μας, για το τι μας επιφύλασσε, ο υδιοφυής τούτος, σαξοφωνίστας.

Γνωστός για τη μέθοδο "sheets of sound".

Όχι. Δεν ακολουθεί το Acknowledgement, ούτε το Pursuance, αλλά το Resolution, από την πιο μεστή, κατά τη γνώμη μου δουλειά του (A Love Supreme).

Ένας εκ των θρύλων της τζαζ μουσικής.

Χαρακτηριστικό ανέκδοτο της παιδικής του ηλικίας, εκεί στα 13, όταν του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στο διαγωνισμό πιάνου, στο Apollo Theater, μιας και είχε κερδίσει περισσότερες φορές, απ'όσες θεωρείτο επιτρεπτό.....

Πειραματίστηκε, παρέα με τον Parker, τον Gillespie και άλλους, και ανέπτυξαν το είδος, που έγινε γνωστό ως bebop. Λευκός κανβάς, υπήρξαν οι συνθέσεις του, μεταξύ των οποίων και το γνωστό σε όλους "Round Midnight", ώστε οι μετέπειτα θρύλοι του είδους, να εκφράσουν τις ιδέες τους.

Ιδιαίτερος ήχος, παύσεις, επαναλήψεις.........

Ρώσος. Ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες του 20ου αιώνα. Η άστατη ζωή του πατέρα του, υπήρξε ο κυριότερος λόγος ο Σεργκέι, να στραφεί στη σύνθεση.

Ας ακούσουμε κάτι εξίσου δύσκολο και καλό, που δεν είναι το κονσέρτο για πιάνο Νο3......

H jazz ξεκίνησε κάπου στη Νέα Ορλεάνη, περί το 1880. Κρεολοί οι δημιουργοί της. Η πρώτη ηχογράφηση περί το 1917. Λευκοί, φυσικά. Γνωστή, αρχικά, ως Ντίξιλαντ. Στη συνέχεια, μας μάγεψαν και μας ταξίδεψαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα......εγχρώμως.

Ο Σατί σε ηλικία 22 ετών, το 1888, και ενώ δουλεύει ως πιανίστας στο καμπαρέ "Μαύρος Γάτος" της Μονμάρτης, συνθέτει τρία έργα για πιάνο, με αφορμή την ετήσια γιορτή των Σπαρτιατών, διάρκειας δέκα ημερών ”Γυμνοπαιδίαι”. Στην τελετή γυμνοί έφηβοι χόρευαν και πάλευαν προς τιμή του Απόλλωνα.

Από αυτές εμπνέεται, ο Σεφέρης και γράφει τις δικές του. Μυκήνες και Σαντορίνη.