Beat Generation - Burroughs, Kerouac, Ginsberg.......

Ο όρος "μπίτνικ" επινοήθηκε από έναν αρθρογράφο, τον Χερμπ Κάιν, που χρησιμοποίησε τη ρωσική κατάληξη "-νικ", όπως "σπούτνικ". Η λέξη "μπιτ" έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους. Από την αρχή πάντως πήρε μια αρνητική, υποτιμητική σημασία, έτσι όπως παρουσιαζόταν από τον Τύπο. Στο πεδίο της σοβαρής διανόησης δέχθηκε πολύ πιο ξεκάθαρες επιθέσεις: τα σχόλια των διανοουμένων της εποχής ήταν ως επί το πλείστον τρομερά αρνητικά. Οι μπίτνικς χαρακτηρίστηκαν ψυχοπαθείς, ενάντια σε όλους τους κανόνες της κοινωνίας. Ο χαρακτηρισμός, τους αποδόθηκε από τους μπουρζουά διανοούμενος. Ποιοι ήταν; Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ…………

Εντούτοις, και παρά την προσπάθεια υποτίμησης, από μερίδα του τύπου, υπήρξαν άνθρωποι που έβρισκαν τους μπίτνικς πολύ ενδιαφέροντες και όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να προσεγγίζει τη δουλειά τους αλλά και τις πηγές τους. Ότι δηλαδή οι μπίτνικς είναι κληρονόμοι μιας μακράς, εναλλακτικής, αντεργκράουντ και μποέμ παράδοσης που πάει τουλάχιστον 200 χρόνια πίσω.


Δε θα τους κατονομάσουμε, αλλά θα τονίσουμε ότι ο Μπάροουζ ήταν φορέας πάσης φύσεως εμπειριών που δεν ήταν συνήθεις: βουδισμός, ουσίες, ταντρική γιόγκα, μυστικισμός, ψυχανάλυση, πολιτική σκέψη. Δεν ήταν απλώς συγγραφέας αλλά performance artist και ολόκληρη η ζωή του είναι μια περφόρμανς από αυτή την άποψη.

Ο Μπαμπασάκης, λέει: «Αληθεύει ότι ο Μπάροουζ υπήρξε μία από τις προσωπικότητες που επηρέασαν καταλυτικά αυτόν τον αιώνα που δύει, μία από τις προσωπικότητες εκείνες που μίλησαν τη γλώσσα αυτού του αιώνα, που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης όσων έζησαν και ζουν σ' αυτό τον αιώνα, που μετατόπισαν τα σύνορα ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο ¬ εν τέλει που δημιούργησαν αυτόν τον αιώνα. Αληθεύει ότι ο Μπάροουζ υπήρξε ταξιδευτής, θεωρητικός, άνθρωπος της περιπέτειας, πατριάρχης της γενιάς των μπιτ, αέναος πειραματιστής, συνεχιστής των ιστορικών πρωτοποριών, τυχοδιώκτης, ακούσιος φονιάς της συζύγου του, προφήτης εφιαλτικών δυστοπιών, αλλά και τελάλης ενός ευκταίου μέλλοντος, εικονοκλάστης και εικονοπλάστης, παράνομος, εφευρέτης και προπαγανδιστής νέων τρόπων αντίληψης, φυγάς, ναρκομανής, λόγιος, δολιοφθορέας των βεβαιοτήτων... διαρκώς εξόριστος, ανενδοίαστος λογοκλόπος, εικαστικός καλλιτέχνης, κοσμοναύτης του εσωτερικού διαστήματος».

Όμως, ο Μπάροουζ, δεν ήταν μόνο ο "ο παππούς από την κόλαση". Ήταν και ένας κύριος με άψογους τρόπους, ευγένεια και φοβερό στυλ. Ήταν ένα άγριο θηρίο, αλλά και φίνος. Ένα θηρίο, που μεταλλασσόταν με έναν μακιαβελικό τρόπο σε τζέντλεμαν. Έπαιξε ρόλο σε αυτό και το περιβάλλον από το οποίο προερχόταν, τα πανεπιστήμια στα οποία φοίτησε κι ας ήταν ο ίδιος εκ πεποιθήσεως αλήτης.

Μετέωρος, μεταξύ του πραγματικού είναι και των προτιμήσεών του και της κοινωνίας της εποχής του και όχι μόνο, στην οποία αναγκαστικά ήταν ενταγμένος. Υπαρξιακά, είναι εκτός, και συγχρόνως είναι παρατηρητής του εντός. Η δυσκολία αυτή, όμως, συνεισέφερε στην εξέλιξή του. Από τη δεκαετία του ’60 και μετά εγκαταλείπει εντελώς κάθε προσπάθεια να αλλάξει αυτό που είναι. Τότε αναπτύσσει και την προαναφερθείσα περσόνα. Τίθεται στο περιθώριο.

Και ενώ αρχικά δε γνωρίζει πώς να διαχειριστεί τη θέση του, κάποια στιγμή φτάνει σε ένα επίπεδο όπου τα συνθέτει όλα και υιοθετεί μια συστηματοποιημένη, εχθρική στάση απέναντι στην ελίτ, απέναντι στις δομές της εξουσίας, απέναντι σε αυτή τη μηχανή ελέγχου και προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης. Δηλώνει ανοιχτά το είναι του και έτσι το εξυψώνει, το εξευγενίζει και το μετατρέπει σε φιλοσοφία.

Συγγραφέας του "Junkie" (εκθέτει τον εαυτό του) και του "Γυμνού γεύματος" (αφετηρία της γνωστής πλέον σε εμάς περσόνας).

Συναντιέται με τον Κομπέιν, δημιουργώντας το κομμάτι "The priest they called him", στα πλαίσια της στρατηγικής του να "μολύνει" την κοινωνία με τον "ιό" Μπάροουζ.
Συμμετείχε και σε σένα διαφημιστικό της Nike, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. "Ο στόχος της τεχνολογίας δεν είναι να συγχύζει το μυαλό αλλά να βοηθάει το σώμα". Η διαφήμιση δεν «έπαιξε». Ήταν μια συνειδητή επιλογή με στόχο να υπονομεύσει την κοινωνία διευρύνοντας το κοινό του.

Μια φιγούρα, που βίωσε τη ζωή της στο έπακρο, που δεν έμεινε ποτέ στο περιθώριο, ακόμη και όταν η ανάλαφρη φιγούρα έγινε σκυφτή από το βάρος των χρόνων που πέρασαν.

Υπήρξε η προσωποποίηση της γενιάς του μπιτ, κλόνιζε τα θεμέλια του αμερικανικού ονείρου γράφοντας το «Γυμνό γεύμα», το βιβλίο - σκάνδαλο που έμελλε να αποτελέσει, μαζί με το «Ουρλιαχτό» του Αλεν Γκίνσμπεργκ και το «Στον δρόμο» του Τζακ Κέρουακ, το σύμβολο της παγκόσμιας επανάστασης της αντικουλτούρας στα τέλη της δεκαετίας του '60• μιας επανάστασης που γρήγορα έκανε τον γύρο του κόσμου γοητεύοντας με το μαύρο χιούμορ της, τις φουτουριστικές προφητείες της και την αναρχική στάση της ενάντια στο κατεστημένο αναγνώστες απλούς αλλά και νέους συγγραφείς μαζί με παρέες new wave μουσικών.


Δείτε κι αυτό το βιντεάκι......