Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Philosophy. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016
ΣΠΙΡΚΙΝ - ΓΥΑΚΧΟΤ: Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός / Τι κοινό έχουν η αναγκαιότητα κι η σύμπτωση;
"Για τους μεταφυσικούς, αυτό που είναι αναγκαίο δε μπορεί να είναι συμπτωματικό, κι αυτό που είναι συμπτωματικό, δε μπορεί να είναι αναγκαίο. Αυτό άλλωστε μας λέει κι η λογική. Αλλά συμβαίνει έτσι και στην πραγματικότητα;Μέσα στη ζωή, μέσα στην πραγματικότητα, υπάρχουν πλήθος κοινά σημεία ανάμεσα στη σύμπτωση και στην αναγκαιότητα, που είναι στενά συνδεδεμένες. Δε θα μπορούσαμε να την αποσπάσουμε τη μια απ'την άλλη. Ένα παράδειγμα.
Μια μέρα, κάποια είδηση γίνεται γνωστή στον κόσμο ολόκληρο: ένα φλεγόμενο αμερικανικό αεροπλάνο έριξε ατομικές βόμβες στο ισπανικό έδαφος. Ο μεσογειακός Ισπανικός λαός κινδύνεψε να καταστεί θύμα αμετάκλητης καταστροφής. Αν αναλύσουμε αυτό το γεγονός βαθύτερα, θα δούμε πως είναι κάτι περισσότερο από ατύχημα. Τα αμερικανικά αεροπλάνα φορτωμένα με πυρηνικά όπλα, που πετούν και νύχτα πάνω από το ισπανικό έδαφος κι άλλων χωρών, δημιουργούν συνθήκες τέτοιες που τα ατυχήματα αυτού του είδους να γίνονται αναπόφευκτα. Και το αν επαναλαμβάνονται δεν είναι κάτι καθόλου συμπτωματικό. Αυτοί οι ιπτάμενοι μεταφορείς του θανάτου, αποτελούν αναγκαστικά έναν σταθερό κίνδυνο για τους ανθρώπους.
Πίσω από τη σύμπτωση πρέπει πάντα να ξέρουμε να ανακαλύπτουμε την αναγκαιότητα, τους νόμους που την περικλείουν. Ούτε μέσα στη Φύση, ούτε μέσα στην Κοινωνία, υπάρχουν συμπτωματικά φαινόμενα που να μη βρίσκεται πίσω τους αυτή ή η άλλη αναγκαστική διαδικασία, υπαγορευόμενη από νόμους, μια αιτία που να μην τις περικλείνει. Έτσι ο Ένγκελς, έλεγε ότι η σύμπτωση είναι η μορφή κάτω από την οποία εκδηλώνεται η αναγκαιότητα, πως είναι το συμπλήρωμα αυτής της τελευταίας.Η αναγκαιότητα καθορίζει τη βασική πορεία της εξέλιξης. Η σύμπτωση, μέσα σε κάθε μεμονωμένη διαδικασία, συμπληρώνει την αναγκαιότητα με μια σειρά από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η Επιστήμη συγκεντρώνει την προσοχή της πάνω στη μελέτη τη αναγκαιότητας, πάνω στους νόμους των φαινομένων που βρίσκονται σε εξέλιξη, γιατί καλείται ακριβώς να αποκαλύψει τις κυριαρχικές τους τάσεις.
Η Επιστήμη δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε τυχαίες ανακαλύψεις. Ο ερευνητής οφείλει να ακολουθεί στις έρευνές του τέτοιον τρόπο ώστε να μην εξαρτάται από την τύχη και να εξασφαλίζει αλάθητα το επιθυμητό αποτέλεσμα, έτσι που να μη δρα ψαχουλεύοντας, μα με γνώση των αιτιών.Κάθε γεωλόγος ξέρει πως οι σοφοί δε θα μπορούσαν να κάνουν τόσες ανακαλύψεις αν αφήνονταν να οδηγηθούν απ'την τύχη. Για να κάνεις μια σωστή γεωλογική μελέτη, πρέπει πρώτα να μελετήσεις τους νόμους που διέπουν τη δομή και το γήινο φλοιό και να εμπνευσθείς από την πράξη. Έτσι ο μελετητής δεν εξαρτάται από την "τύχη" κι οι έρευνές του αναγκαστικά στέφονται με επιτυχία.
Πολλές συμπτώσεις είναι ευνοϊκές για τον άνθρωπο, μα ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες που φέρνουν καταστροφές και βάσανα: είναι οι άνεμοι που πνέουν στην έρημο, οι πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές. Βασιζόμενοι στη μελέτη της αναγκαιότητας, στη μελέτη των φυσικών νόμων, η Επιστήμη προσπαθεί να περιορίσει τη δράση τους."
Ακολουθεί ο αγώνας των ανεπιθύμητων συμπτώσεων και καταλήγει:
"Ο άνθρωπος λοιπόν, δεν είναι αδύναμος μπροστά στη δράση των συμπτώσεων, των ανεπιθύμητων. Είναι σε θέση να τις εξουδετερώνει ή να τις περιορίζει στο ελάχιστο."
ΣΠΙΡΚΙΝ-ΓΥΑΚΧΟΤ: Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός
Εκδόσεις Πλανήτης
Μετάφραση: Δ.Π. ΚΩΣΤΕΛΕΝΟΣΕπέλεξα για αυτήν την ανάρτηση να φωτογραφίσω το ίδιο το βιβλίο, καθώς και τις "εικαστικές" ανησυχίες της παιδικής μου ηλικίας. Ήμουν δεν ήμουν έξι ετών τότε, αν κρίνω από το πριγκιπικό μου φόρεμα και το μαλλί "μήλο", το οποίο σημειωτέον απεχθανόμουν. Ενδεχομένως, αυτό να υπήρξε και η αφορμή για τον παππού μου, ώστε να με εισαγάγει στον κόσμο της φιλοσοφίας ;-) Τι είδους συνειρμό μπορεί να έκανε και να συνδύασε το φόρεμα με τον υλισμό, μου διαφεύγει.... ;-)
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014
Lenin Reloaded: Θεωρία, Ιστορία, Κυριαρχία (πρώτο μέρος)
Lenin Reloaded: Θεωρία, Ιστορία, Κυριαρχία (πρώτο μέρος): Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύτηκε στον τόμο Χώρες της Θεωρίας , Μεταίχμιο, 2010. Αναδημοσιεύω εδώ το πρώτο μέρος (χωρίς την εισαγωγή). -...
Ι. Χώρα, Θεωρία, Αρχή
Ι. Χώρα, Θεωρία, Αρχή
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από ένα σημείο μεγάλης, φαινομενικά τουλάχιστον,
απόστασης από όσα σκιαγραφήθηκαν ως τώρα: στην διπλή αναγωγή της
κυριαρχίας σε κυριαρχία επί του άλλου (κράτος, αρχή) και κυριαρχία επί
του εαυτού (αυτοδιάθεση, αυτονομία, ελευθερία). Η διττότητα αυτή
παραπέμπει όχι μόνο στην υποφώσκουσα παραδοξότητα της δημοκρατίας (την
αναγκαιότητα του κρατείν σε έναν αυτοσυσταθέντα δήμο ίσων)[1] αλλά και
στη μορφή του καταμερισμού εργασίας που συγκροτεί την ιστορία και τη
θεωρία ως διακριτές πρακτικές ανταπόκρισης και αντίδρασης στις
εσωτερικές αντιφάσεις του δημοκρατικού γεγονότος. Από το Θουκυδίδη έως
το Marx, η άφευκτη πραγματικότητα των τριβών που δημιουργεί η άσκηση
κυριαρχίας επί άλλων αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της ιστοριογραφικής
προβληματικής, τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη βίαια σύγκρουση και την
απατηλή ειρήνη που την κυοφορεί σιωπηρά, την πηγή της μελαγχολίας ενός
ιστορικού βλέμματος που διαμορφώνεται και διαπαιδαγωγείται από το θέαμα
του αίματος και των συντριμμιών του παρελθόντος. Από την άλλη πλευρά, η
δραστηριότητα του θεωρείν είναι, ήδη από την διαμόρφωσή της σε
αποκλειστική και εξειδικευμένη διανοητική πρακτική στον ελληνικό 4ο π.Χ
αιώνα[2], ρητά συνυφασμένη με την παιδευτική διάσταση της κυριαρχίας επί
του εαυτού.[3] Η δεύτερη αυτή μορφή κυριαρχίας προϋποθέτει, κατά την
κλασική τουλάχιστον εποχή, τη δυνατότητα προκαταρκτικής αυτονόμησης του
αναστοχαστικού υποκειμένου από τις συνέπειες της ένταξής του στη
μεταβλητότητα και αποσπασματικότητα της εγκόσμιας εμπειρίας, η οποία με
τη σειρά της παραπέμπει άμεσα στις ταραχώδεις και ασταθείς συνθήκες που
ανακύπτουν στο πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης. Υπό αυτή την έννοια, αν
και η κυριαρχία στην πολιτική θεωρία της πρώιμης νεωτερικότητας και του
Διαφωτισμού έμελλε να συνυφανθεί με την έννοια του αδιαιρέτου[4],
λειτουργεί ως προάγγελος μιας σειράς ανεξάλειπτων διαιρέσεων: για την
ιστορία, της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και κατάτμησης που υπονομεύει την
πολιτεία εκ των έσω[5]· για τη θεωρία, του σχίσματος vita contemplativa και vita activa[6]· και για τον κλασικό λόγο ευρύτερα, της απόσχισης της θεωρητικής από την ιστοριογραφική προοπτική.[7]
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014
Wilhelm Reich - Μαζική ψυχολογία του Φασισμού (Ο Συμβολισμός του Αγκυλωτού Σταυρού)
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΚΥΛΩΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΈχουμε πια βεβαιωθεί ότι ο φασισμός πρέπει να εξεταστεί σαν πρόβλημα των μαζών και όχι σαν πρόβλημα του προσώπου Χίτλερ ή της πολιτικής του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Έχουμε εξηγήσει πως έγινε ώστε μια απαθλιωμένη μάζα να στραφεί με τόσο ενθουσιασμό προς ένα αρχιαντιδραστικό κόμμα. Για να φτάσουμε βαθμιαία και ασφαλώς στα βιαστικά συμπεράσματα ,που βγαίνουν απ’ αυτά τα περιστατικά για το έργο της γενετήσιας πολιτικής ,θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τον συμβολισμό που μεταχειρίζονται οι φασίστες για να βάλουν τ’αντιδραστικά δεσμά στις φιλελεύθερες δομές των μαζών .Οι ίδιοι δεν έχουν επίγνωση της τεχνικής τους.
Στην SA -τη στρατιωτική οργάνωση του κόμματος- ο εθνικοσοσιαλισμός συγκέντρωσε πολύ γρήγορα πολλούς εργάτες με ακαθόριστα επαναστατικά ,αλλά συνάμα αυταρχικά αισθήματα και ακόμα περισσότερους άνεργους κι έφηβους. Για το λόγο αυτό ήταν η προπαγάνδα τους αντιφατική και άλλαζε ανάλογα με το ακροατήριο .Μόνο στο χειρισμό του μυστικιστικού αισθήματος της μάζας ήταν συνεπής και μονόσημη.
Από συζητήσεις με οπαδούς του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και ιδιαίτερα με μέλη της SA ,έβγαινε καθαρά ότι η επαναστατική φρασεολογία του εθνικοσοσιαλισμού ήταν ο αποφασιστικός συντελεστής του προσεταιρισμού των μαζών. Άκουγε κανείς εθνικοσοσιαλιστές ν’ αρνιούνται ότι ο Χίτλερ εκπροσωπούσε το κεφάλαιο. Άκουγε κανείς τους ανθρώπους της SA να προειδοποιούν το Χίτλερ ότι δεν έπρεπε να προδώσει την« επανάσταση.» και να λένε πως ο Χίτλερ ήταν ο Λένιν της Γερμανίας .
Οι μάζες που απ’ τη σοσιαλδημοκρατία και τα φιλελεύθερα κόμματα του κέντρου πήγαν στον εθνικοσοσιαλισμό ,ήταν επαναστατημένες μάζες που δεν είχαν ξεκαθαρίσει τις πολιτικές τους απόψεις ή ήταν απολιτικές. Όσοι πάλι φύγαν από το κομμουνιστικό κόμμα ήταν κατά μέγα μέρος επαναστάτες που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πολλά απ’ τα αντιφατικά συνθήματα του κόμματος, είτε πάλι άτομα που είχαν εντυπωσιαστεί από τον εξωτερικό τύπο του χιτλερικού κόμματος,το στρατιωτικό χαρακτήρα του, τις δυναμικές του εκδηλώσεις κ.τ.λ.
Μαξ Στίρνερ - Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του (ΣΤΑΝΤΗΣ Ρ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ)
Το έργο του Μαξ Στίρνερ «Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του» θεωρήθηκε
ό,τι πιο επαναστατικό γράφτηκε ποτέ, μολονότι ο συγγραφέας του θα βρισκε
τον χαρακτηρισμό τουλάχιστον ανεπαρκή, καθώς ρητά αντιδιαστέλλει το
πρότυπό του, τον «Μοναδικό», απ τους απλούς επαναστάτες. Αυτός είναι
«εξεγερμένος»!Γιατί ο επαναστάτης αποσκοπεί στο γκρέμισμα ενός κατεστημένου (κοινωνικού, θρησκευτικού, ηθικού), ενώ ο «εξεγερμένος» ορθώνει τον δικό του εαυτό, απολύτως αδιάφορος για τους υπάρχοντες θεσμούς! Κατά τη δική του κρίση, πραγματικός «εξεγερμένος» υπήρξε ο Χριστός, που δεν ήρθε διόλου σε ρήξη με το κοσμικό καθεστώς της Ρώμης, ριζοτόμησε όμως σύμπαντα τον ειδωλολατρικό κόσμο, τραβώντας ανεπηρέαστος ολόισα τον δικό του δρόμο...
Και μόνον από την τοποθέτηση αυτή, πιάνει κανείς πόσο έξω απ την πεπατημένη κινείται ο Στίρνερ. Η φράση: Τοποθέτησα την υπόθεσή μου στο τίποτα, ανοίγει και κλείνει το εγχειρίδιο αυτό αμείλικτης πολεμικής, και για να μη μένουν αυταπάτες σ όσους θ αναρωτιούνται προς τι τάχα γράφει, ξεκαθαρίζει: «Μήπως γράφω από αγάπη στους ανθρώπους; Οχι, γράφω επειδή θέλω να δώσω ζωή στις σκέψεις μου. Κι αν προβλέπω ότι θα σας πάρουν την ηρεμία και τη γαλήνη σας, ή βλέπω τους αιματηρότερους των πολέμων και την πτώση πολλών γενεών να βλασταίνουν απ τον σπόρο τούτο -μολαταύτα θα τον σπείρω! Κάντε τον ό,τι θέλετε κι ό,τι μπορείτε- δουλειά δικιά σας και δεν μ απασχολεί! Ισως να χετε μόνο ταραχή, αγώνα και θάνατο -ελάχιστοι θ αντλήσουν χαρά! Αν είχα στην καρδιά μου το καλό σας, θα κανα σαν τα χριστιανικά καθεστώτα, που θεωρούν "ιερό καθήκον" τους να προστατεύουν τον κοσμάκη απ τα "κακά βιβλία"! Τραγουδάω γιατί είμαι τραγουδιστής, αλλά σας χρησιμοποιώ γιατί μου χρειάζονται αφτιά!».
Wittgenstein Ludwig - Φιλοσοφία
Η κατάλληλη απάντηση (στη φιλοσοφική ερώτηση)
θα πρέπει να μας απαλλάσσει από το αίνιγμα. Αυτή είναι η δουλειά της
φιλοσοφίας: να μας απαλλάσσει από τα αινίγματα που δεν προκύπτουν για
τον κοινό νου. Το να φιλοσοφεί κανείς συνίσταται σε τρεις
δραστηριότητες: πρώτον, να βλέπει την απάντηση του κοινού νου σε αυτά
τα προβλήματα, δεύτερον, να εμπλέκεται κανείς τόσο βαθιά με τα
προβλήματα, ώστε η απάντηση της κοινής λογικής να του φαίνεται ανυπόφορη
και τέλος, να περνά από αυτήν την κατάσταση πίσω σε εκείνη του κοινού
νου. Αλλά, η απάντηση του κοινού νου, από μόνη της, δεν αποτελεί λύση.
Πρέπει πρώτα κανείς, να επιτρέψει στον εαυτό του να συρθεί στον βούρκο
και μετά να βγει από αυτόν. Κάθε πρόβλημα είναι το προϊόν μιας εμμονής -
μιας γλωσσικής εμμονής, που δεν αναγνωρίζεται ως γλωσσική εμμονή. Κατά
συνέπεια, ο φιλόσοφος αντιλαμβάνεται το καθήκον του όχι ως την εξάλειψη
μιας έμμονης ιδέας, αλλά ως την αντιμετώπιση της λύσης ενός
επιστημονικού προβλήματος. Είναι σαν να έχει ανάγκη να ανακαλύψει κάτι
καινούριο, σαν να αντιμετωπίζει μιαν ερώτηση περί γεγονότων για τα οποία
δεν γνωρίζουμε ακόμη αρκετά.Τα προβλήματα της φιλοσοφίας είναι εννοιολογικά, όχι περί γεγονότων, και διαλύονται από μια εννοιολογική, γραμματική έρευνα, η οποία είναι a priori, και όχι εμπειρική.
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014
Albert Camus - Ο επαναστατημένος άνθρωπος, 1951 (απόσπασμα)
Η
ελευθερία "τούτο το τρομερό όνομα γραμμένο πάνω στο άρμα της θύελλας"
(Φιλόθεος Ο'Νέντυ) βρίσκεται στην αρχή όλων των επαναστάσεων. Χωρίς αυτή οι στασιαστές δεν
μπορούν να φανταστούν τη δικαιοσύνη. Έρχεται όμως ο καιρός που η
δικαιοσύνη απαιτεί την αναστολή της ελευθερίας. Η τρομοκρατία, μικρή ή
μεγάλη, έρχεται τότε να στεφανώσει την επανάσταση. Κάθε εξέγερση είναι
νοσταλγία αθωότητας και κραυγή προς το είναι. Αλλά μια μέρα η νοσταλγία
παίρνει τα όπλα και αναλαβαίνει την ολοκληρωτική ενοχή, δηλαδή το φόνο
και τη βία.Foucault Michel - Προβληματική...
Για πολύν καιρό
προσπάθησα να δω αν ήταν δυνατό να περιγράψω την ιστορία της σκέψης - με
την οποία εννοώ την ανάλυση των συστημάτων παράστασης - όσο και από την
ιστορία των νοοτροπιών - με την οποία εννοώ την ανάλυση των στάσεων
και των τύπων δράσης (σχημάτων συμπεριφοράς). Μου φάνηκε ότι υπήρχε ένα
στοιχείο, που ήταν ικανό να περιγράψει την ιστορία της σκέψης: ήταν το
στοιχείο των προβλημάτων ή ακριβέστερα, των προβληματοποιήσεων. Αυτό που
διακρίνει την σκέψη, είναι ότι πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό
από το σύνολο των παραστάσεων που βρίσκεται πίσω από μια ορισμένη
συμπεριφορά. Είναι επίσης κάτι εντελώς διαφορετικό από την περιοχή των
στάσεων, που μπορούν να καθορίσουν αυτήν τη συμπεριφορά. Η σκέψη δεν
είναι αυτό που κατοικοεδρεύει σε μια ορισμένη συμπεριφορά και της δίνει
το νόημά της. Αντίθετα, είναι αυτό που επιτρέπει σε κάποιον να
κοντοσταθεί μπροστά στον δείνα ή στον τάδε τρόπο δράσης ή αντίδρασης, να
τον παρουσιάσει στον εαυτό του σαν αντικείμενο σκέψης και να
διερευνήσει το νόημά του, τις συνθήκες του και τους σκοπούς του.Η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ Μ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, Η ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ, ΤΟ ΘΕΤΕΙ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
"Πολεμική, πολιτική και προβληματοποιήσεις"
Απόσπασμα συνέντευξης στον Paul Rabinow, τον Μάη του 1984, λίγο πριν τον θάνατό του.
Η παραπάνω, είναι η απάντηση στην ερώτηση: "Μιλήσατε πρόσφατα για μια ιστορία της προβληματικής. Τι είναι αυτή η ιστορία;"
"Εξουσία, Γνώση και Ηθική", 1987
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014
Μακιαβέλι Νικολό - Ο Ηγεμόνας
Τάδε έφη Μακιαβέλι, εν έτει 1513, σε επιστολή προς τον Λορέντζο Β' των Μεδίκων. Εκδόθηκε το 1532 με τον τίτλο "Il Principe" (Ο Πρίγκιπας). Για μας είναι ο Ηγεμόνας.
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014
Κώστας Αξελός - Αυτό που επέρχεται
Εδώ εξετάζεται αυτό που επέρχεται κι όχι τούτο ή το άλλο
επερχόμενο, εκείνο ή το άλλο γίγνεσθαι ή το γίγνεσθαι εν γένει. Το ίδιο
επερχόμενο περιλαμβάνει και τις δυνατότητες διαφοροποίησης αυτού που
γίνεται. Ό,τι έχει επέλθει, αυτό που επέρχεται κι εκείνο που είναι να
έλθει, σε καθέναν από τους τόπους του, σε καθεμιά από τις στιγμές του,
παραμένει ανείπωτο. Εμπλέκεται με το κενό και συνεπάγεται το κενό,
ζωντανεύει τα λόγια και τις δράσεις που, επίσης, το διαπλάθουν.Αυτό που επέρχεται συνδέεται με όλες τις καθημερινές και υπερκαθημερινές πράξεις και παραλείψεις μας, με την εικονικότητα που του δανείζει τα ενδύματά της και που καταλήγει να γίνεται ένα σώμα μαζί του.
Από αμνημονεύτων χρόνων, η ανθρωπότητα, είτε αγνοώντας το είτε έχοντας την επίγνωσή του, αναζητεί το μυστικό του "είναι" και το διακύβευμα του "γίγνεσθαι". Γύρω απ' αυτό διατυπώθηκαν λέξεις κυρίαρχες που πήραν κατόπιν το δρόμο τους. Το ίδιο το επερχόμενο, όμως, υπερέχει και στο παρόν και στο μέλλον. Προκαλεί και περιλαμβάνει ερωτήσεις και απαντήσεις, ερμηνείες και δράσεις που μένουν όλες σε εκκρεμότητα, μετέωρες.
Κώστας Αξελός - «Η φιλοσοφία σήμερα δεν μπορεί να υπηρετήσει τίποτα και κανέναν»
«Τα μεγάλα ερωτήματα έχουν απαντηθεί από δεκάδες μεγάλους και παραμένουν αναπάντητα. Στη φιλοσοφία, η έννοια της απάντησης σε ένα ερώτημα είναι μια αδόκιμη σκέψη. Το γιατί υπάρχει ο κόσμος έχει ποτέ αποδειχθεί;»
Η συνεχής αυτοαναίρεση της αλήθειας αναζωογονεί ή σκοτώνει τον φιλόσοφο;
«Μιλάω πάντα για στοχαστές και όχι για φιλοσόφους. Και η αλήθεια είναι μια πάρα πολύ προβληματική έννοια. Βλέπω την αλήθεια σαν κυρίαρχη μορφή μιας περιπλάνησης. Άμα η περιπλάνηση παίρνει μορφή και περιεχόμενο και συγκροτεί και συγκροτείται, δίνει μια μορφή της αλήθειας. Αλλά η αλήθεια υπακούει στην περιπλάνηση, και όχι το αντίθετο».
Δημήτρης Λιαντίνης – Χάσμα Σεισμού
«Το κριτήριο της ανθρώπινης αρετής δεν το δίνει ποτέ το περίσσευμα, αλλά πάντα το υστέρημα.Η τιμή, που προσδίνει στον πλούσιο ευεργέτη η ευεργεσία του, είναι άδηλο χάρισμα και το μόνο που ημπορεί είναι να τον απαλλάσσει από την κατηγορία, όχι όμως να τον φορτώνει και με τον έπαινο.
Κανείς δεν ημπορεί να αποδείξει ότι ο χορτασμένος που δεν έκλεψε, δεν θα εγινόταν κλέφτης, εάν πεινούσε.
Δεν είναι απόδειξη φιλοπατρίας και αλτρουισμού το ότι ο Σολωμός κάποιο μεσημέρι ακούγοντας το αδιάκοπο κανόνισμα του Μισολογγιού δεν έφαγε περιστέρια από τη λύπη του, αλλά ελιές. Και είναι τουλάχιστον ανόητη η τακτική αυτών που επιχείρησαν με τέτοιες κωμικότητες να υπερασπίσουν την ελληνοπρέπεια και τη φιλαλληλία του ποιητή. Τέτοιοι προπηλακισμοί από συνήγορους αχρηστεύουν τη διάθεση των κατηγόρων.
Κανείς και για τίποτα δεν ημπορεί να υπερασπίσει τον πλούσιο. Μόνον εκείνοι, που γεννήθηκαν αθέλητα πλούσιοι και πεθάνανε ηθελημένα φτωχοί, ετίμησαν τον πλούτο.»
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014
Δημήτρης Λιαντίνης - Έξυπνον Ενύπνιον (διδακτορική διατριβή)
Οποιαδήποτε άλλη θεωρία που ομιλεί για το κακό και το σκότος, για την άρνηση, τη ματαιότητα και τον παραλογισμό, μ’ ένα λόγο για τη φρίκη του μεγάλου Μηδενός, εάν συγκριθεί με την αντίστοιχη γνώση των ελλήνων, ομοιάζει με ανήσυχη γάτα μπροστά σε μαινόμενη τίγρη.
Παρά ταύτα αυτό το δεύτερο πρόσωπό τους οι έλληνες το έκρυψαν με επιμέλεια. Θα έλεγε κανείς ότι όλη η μέριμνα, καθώς αγωνίζονταν, για να εκφρασθούν, είχε συγκεντρωθεί σ’ αυτό το σημείο, να κρύψουν το δεύτερο πρόσωπο. Και τούτο είναι το ασύγκριτο μυστικό που εδημιούργησε την αμίμητη τέχνη τους.
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014
Albert Camus - Ο επαναστατημένος άνθρωπος (απόσπασμα)
«Ο επαναστατημένος άνθρωπος» του Καμύ είναι
ένα αιχμηρό κείμενο που πετυχαίνει να αποσαφηνίσει τους κώδικες που
υπάρχουν ανάμεσα στις ουτοπίες της πολιτικής και της επανάστασης και να
προσδιορίσει με ακρίβεια πόσο σημαντική είναι η ανθρωπιά
που πρέπει να αποπνέει κάθε επαναστατική πράξη, καθώς είναι δεδομένη η
αδιαπραγμάτευτη αξία της και ο στόχος της να οδηγήσει με ασφάλεια την
κοινωνία μακριά από ιδεολογίες και φανατισμούς που εμποδίζουν την
απρόσκοπτη λειτουργία της και μετατρέπουν το αποτέλεσμα της
επαναστατικής δράσης συχνά σε εφιάλτη.Δημήτρης Λιαντίνης – «Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», (αποσπάσματα από τη διδακτορική διατριβή του - 1977).
«Ο
μεταμορφωμένος άνθρωπος, που ζει το αόρατο είναι εκείνος ο τύπος, τον
οποίο η δημοτική αντίληψη θεωρεί καθαρό από το βάρος της υλικής
πραγματικότητας, πιστεύει γι’ αυτόν ότι ημπορεί να βλέπει αόρατα
πράγματα και τον ονομάζει «αλαφροΐσκιωτο».Ο α λ α φ ρ ο ΐ σ κ ι ω τ ο ς όταν είναι άγρυπνος, ζει μέσα στην πραγματικότητα του κόσμου το όνειρο της ζωής του, και όταν κοιμάται, ζει μέσα στο όνειρό του την πραγματικότητα του κόσμου. Ο αλαφροΐσκιωτος όσο περισσότερο καθαρός είναι μέσα στο φως του συνειδητού και της αγρύπνιας, τόσο πιστότερα ζει τη λαχτάρα και τη νοσταλγία του μέσα στο φέγγος του ασυνείδητου και του ύπνου. Ο αλαφροΐσκιωτος άνθρωπος είναι μέσα στον κόσμο η σάρκωση του αόρατου θεού (σ.σ. βλ. περί θεού, στο κεφ. "Η Ερώτηση της Μαργαρίτας" – Γκέμμα).
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά"
«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερεςτρόπους συμπεριφοράς.
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα
από τη φύση· όχι την αλήθεια που φτιάχνει
το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης·
όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των
προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά· γιατί η εμορφιά
είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν
τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο.
Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό
πλάσμα μέσα στο σύμπαν».
Δ. Λιαντίνης - "Πολυχρόνιο"
«Εάν ο Επίκουρος είχε περάσει - αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-,
θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας. Η ενιαία
συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της
εγκαρτέρησης και της κατάφασης. Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»
Δημήτρης Λιαντίνης - "Γκέμμα".
«Η
αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες,
δεν έχουν ήθος. Εκείνο το ποικιλόδειρο αηδονάκι, που ο Ηράκλειτος τό
‘λεγε δαίμονα και θεό στον άνθρωπο, έπαψε να λαλεί και να πεταρίζει στις
αυλές και στα περιβόλια. Και στο αντίπερα, ψοφιμολογούν και τρώνε στην
Αγορά αραδαριές οι κουρούνες. Κανένας αρχοντόπουλος και κανένας ντελής
δε βγαίνει πια να λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και στη βάση της. Στην origo et fons.Η αιτία είναι ότι τα παιδιά μας γεννιούνται λευκά σαν το νωπό χιόνι, και οι ενήλικοι εμείς τα βουτάμε στην κολυμπήθρα της παιδείας γιομάτη κατράμι και πίσσα. Κιόλας με τα έξι του χρόνια το γέννημα κατάντησε έκτρωμα.
Η αιτία είναι ότι κατεβάσαμε από το θρόνο του τον ευγενικό νου, το alto ingegno του Δάντη, και στη θέση του στυλώσαμε το παχύ μας άντερο. Inter urinas et faeces.
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014
Carl Jung - Τα 12 αρχέτυπα του Καρλ Γιούνγκ στα 12 ζώδια
Ας δούμε πώς εφαρμόζουν τα 12 κυρίαρχα αρχέτυπα του Γιούνγκ στα 12 ζώδια.
Ο αυστριακός αναλυτικός ψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ, ανασκευάζοντας την θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα, υποστήριξε ότι η καθολική και διαχρονική ανθρώπινη εμπειρία, έχει γίνει υλικό για την δημιουργία τυπικών μοτίβων συμπεριφοράς, των αρχετύπων.
Αυτά τα αρχέτυπα αντικατοπτρίζονται τόσο στις μυθολογίες των λαών όσο και στις ζωδιακές προσωπικότητες.
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014
Κυνικοί / Λίγα λόγια....
Κράτης: «Εγώ κληρονόμησα από το Διογένη κι
αυτός από τον Αντισθένη πέντε πράγματα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα από
την περσική αυτοκρατορία' Σοφία, Αυτάρκεια, Αλήθεια, Παρρησία,
Ελευθερία».Για να εξασφαλίσει αυτές τις πέντε αξίες, ο Κυνικός αποποιούνταν τον πλούτο, την ηδονή, τη διασημότητα, τα αξιώματα, τη μάθηση, τις
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
.JPG)
